De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Het is buiten ijzig koud. Een schril contrast met de ogenschijnlijke warmte van onze steden met hun duizenden lichtjes en rijkelijk gevulde etalages en de kerstversiering in de woningen. Ik zou het daarom in het eerste hoofdartikel van het jaar willen hebben over mensen die het koud hebben en honger lijden.
De coronapandemie, de oorlog in Oekraïne, de galopperende inflatie, de migratiecrisis, de sterke stijging van de prijzen van elektriciteit, gas en petroleumproducten, het feit dat het alsmaar moeilijk wordt een fatsoenlijke woning te vinden voor een redelijke prijs, en de onmiskenbare psychische repercussies van die successieve traumatiserende gebeurtenissen hebben geleid tot toenemende armoede en het verschijnen van een nieuwe populatie van mensen zonder vaste woon- of verblijfplaats, geïsoleerde mensen, maar ook gezinnen, die hun fundamentele recht geciviliseerde burgers te zijn progressief zien afbrokkelen.
Hoe is het zover kunnen komen? Hoe hebben zo’n klein virus en een oorlog in een verhoudingsgewijs klein land de hele wereldeconomie kunnen ondermijnen? Je hoeft maar aan een draadje te trekken en de hele zorgvuldig opgebouwde ‘trui’ van de maatschappij geraakt ontrafeld. De wereldwijde delocatie van bedrijven uit zuiver winstbejag heeft ons allen onderling op irrationele wijze verbonden. Het is zoals in een dominospel. Als één steen omvalt, worden de andere in zijn val meegesleurd.
Misschien is er toch ook iets goeds aan. We zijn er ons van bewust geworden dat we in alle domeinen in de mate van het mogelijke de voorkeur moeten geven aan korte circuits, plaatselijke producenten en interne markten. Niet alle landen hebben petroleum of gas, maar ze hebben wel water, zon, wind en de technologische mogelijkheden om ze oordeelkundig te gebruiken. Idem wat kernenergie betreft. We gaan moeten proberen zo autonoom mogelijk te worden.
Maar nu zitten we in volle crisis. Een alsmaar groter aantal gemarginaliseerden en daklozen staat deze winter op straat. Volgens de laatste gegevens van de Koning Boudewijn-stichting waren er in 2020 in Brussel 4380 volwassenen en 933 kinderen zonder vaste woon- of verblijfplaats. Eenzelfde scenario in het noorden en het zuiden van het land.(1) Tal van liefdadigheidsinstellingen, het Rode Kruis, Samu Social, Fedasil, Artsen zonder grenzen en Artsen van de wereld trekken aan de alarmbel en hekelen de verontrustende stijging van het aantal niet-begeleide minderjarigen die in Brussel ronddwalen. Het ziet er bijzonder slecht uit. Er is een schrijnend gebrek aan middelen voor opvang en begeleiding van die jongeren.(2)
We moeten ervoor zorgen dat die jongeren eten krijgen en de nacht in een warme ruimte met wat menselijk comfort kunnen doorbrengen. Dat is een prioriteit op korte termijn, maar is geen definitieve oplossing voor die gemarginaliseerde populatie, die in de steden ronddwaalt. Er is wat te zeggen voor het Amerikaanse maatschappelijke model, dat iedereen de mogelijkheid wat te werken om de kost te verdienen. Ook bij ons is er werk genoeg: reiniging van steden, ouderen helpen en begeleiden, tal van ondernemers klagen dat ze geen werkkrachten meer vinden … Dat samen met een beter migratiebeleid en vrijstelling van belastingen op kleine werkjes zal allicht een eerste stap zijn om uit de impasse te geraken.
Het is ondenkbaar een mirakeloplossing te vinden voor al die maatschappelijke problemen, maar ik denk echt dat een menselijkere en respectvolle aanpak die iedereen de gelegenheid biedt zijn plaats in de maatschappij te vinden, een eerste stap zou zijn naar een harmonieuzere en serenere democratie.
Fijne eindejaarsfeesten gewenst en vergeet niet, mocht u de gelegenheid daartoe hebben, iedereen die dat nodig heeft, een duwtje in de rug te geven.
Dr. Patrick De Moor
Huisarts
Medisch directeur
Vivactis Group
referenties :
(1) https://www.ln24.be/2022-01-22/le-nombre-de-sdf-augmente-en-belgique...
(2) https://medecinsdumonde.be/actualites-publications/actualites/mineurs-non-accompagnes-a-bruxelles-les-organisations-de-terrain
Helemaal akkoord met onderstaande zin:Het is ondenkbaar een mirakeloplossing te vinden voor al die maatschappelijke problemen, maar ik denk echt dat een menselijkere en respectvolle aanpak die iedereen de gelegenheid biedt zijn plaats in de maatschappij te vinden, een eerste stap zou zijn naar een harmonieuzere en serenere democratie.
(
Meer solidariteit zal de hele maatschappij ten goede komen!