De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Huisarts zijn is geen gemakkelijk beroep, maar het is eindeloos fascinerend en geeft veel voldoening”, zo zegt huisarts Helen Salisbury in de BMJ.
“Tijdens mijn eerste jaar als student geneeskunde, zei een docent ons: "Zestig procent van jullie zal eindigen als huisarts." Zijn toon maakte duidelijk dat deze bestemming ons als mislukkelingen zou bestempelen. Die visie is tot op de dag van vandaag present in de opleiding en speelt vermoedelijk een rol spelen bij het huidige huisartsentekort.
Toch zijn veel collega’s met plezier uit de ziekenhuizen naar de gemeenschap ontsnapt en hebben nooit meer omgekeken, ondanks de perceptie dat we genoegen namen met een minder prestigieuze carrière. Voor de verandering wil ik de belachelijk lange uren, de negatieve media-aandacht, de inmenging van de overheid en de pogingen tot micromanagement buiten beschouwing laten. Deze week wil ik me concentreren op de vraag waarom ik ondanks alles van mijn job hou.
Sommige dingen die we doen zijn eenvoudig, maar geven voldoening. Het vinden van het juiste antibioticum om een infectie te behandelen of het diagnosticeren van een aandoening die zichzelf beperkt en het geruststellen van een patiënt die het ergste vreesde. Een groot deel van onze tijd besteden we aan patiënten die veel dingen mankeren; in deze gevallen zijn we eindeloos aan het jongleren met de geneesmiddelen en de symptomen van verschillende aandoeningen, en de complexiteit van dit werk is intellectueel stimulerend. Naast onze technische opleiding is onze kennis van de patiënt het krachtigste instrument dat we hebben om uit te zoeken wat er mis is en wat we eraan moeten doen. Als ik weet hoe mijn patiënten normaal lopen en praten, hoe kalm of bezorgd ze gewoonlijk zijn, kan ik zien wanneer ze zich onwel voelen en merk ik wanneer ze zijn afgevallen of minder scherp zijn dan voorheen. Als ik het geluk heb ook hun familie te kennen, kan ik aanwijzingen krijgen over het waarom van deze veranderingen, of over de oorzaak van hun zorgen.
Hoewel de relatie asymmetrisch is, kennen mijn patiënten mij ook. Als ik mijn werk goed doe, vertrouwen ze op mijn inzet voor hen (ondanks mijn problemen met de tijd) en nemen we samen moeilijke beslissingen en verkennen we de grenzen van de geneeskunde. Ik word betrokken bij de belangrijke momenten in het leven van mijn patiënten: geboorten en sterfgevallen, rouwprocessen en rehabilitatie. Ik ben niet zomaar een dokter, ik ben hun dokter. Het is geen gemakkelijk beroep, maar het is eindeloos fascinerend en geeft veel voldoening. De uitdaging voor onze politieke leiders bestaat erin een zorgstelsel te creëren waar deze manier van praktiseren kan gedijen, om de huisartsen die we hebben te behouden en meer dokters aan te trekken.”
Bravo Helen , het is hoopgevend , verfrissend uw bijdrage te lezen . Onze job is een
fantastische ervaring .