De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Steeds meer huisartsen vallen uit, houden ermee op of voeren een patiëntenstop in. “Zo kan het niet verder”, zeggen Sophie Van Steenbergen en Thibault Detremerie in Knack.
Steeds meer huisartsen vallen uit, houden ermee op of voeren een patiëntenstop in. “Zo kan het niet verder”, zeggen Sophie Van Steenbergen en Thibault Detremerie in Knack. “Ons beroep moet dringend worden hervormd én er moet iets aan ons imagoprobleem worden gedaan.”
Wie bij mij op consultatie wil komen, moet twee tot drie weken wachten. Dat vind ik zelf heel erg, maar het kan gewoon niet anders’, zegt huisarts Sophie Van Steenbergen. De voorzitster van Jong Domus, de vereniging van jonge huisartsen, werkt in een groepspraktijk in Berchem. Zoals haast overal in Vlaanderen is er in die regio een nijpend tekort aan huisartsen. Daardoor vinden dokters die met pensioen gaan geen opvolger meer en worden collega’s die een tijdje ziek zijn of bevallingsverlof opnemen vaak niet vervangen. Bijgevolg neemt de werkdruk almaar toe. Steeds meer huisartsen lopen tegen een burn-out aan, andere stoppen er op den duur helemaal mee. Veel praktijken hebben ondertussen ook een patiëntenstop ingevoerd. Het gevolg is dat je als patiënt soms erg lang op een afspraak moet wachten en dat het op heel wat plaatsen bijna onbegonnen werk is om een nieuwe huisarts te vinden. “Het is heel hard om mensen te moeten weigeren”, zegt huisarts Thibault Detremerie, die in een wijkgezondheidscentrum in Gent werkt. “Vlamingen zijn dat ook niet gewoon. Tot voor kort kon iedereen zonder problemen bij een huisarts op consultatie. Maar maak je je vandaag zorgen over je koortsige baby, dan is het helemaal niet zeker dat je snel een afspraak kunt krijgen. Veel mensen zijn daar echt door geschokt”, aldus de dokter in Knack.
Meer lezen
Als lid van de commissie Medische Literatuur en Ethiek van het MCH te Leuven schreef ik in 2000 een artikel, genaamd 'Mijmeringen'.
Daarin voorspelde ik toen al wat nu gaande is en wat in rasse schreden toeneemt, namelijk het verdwijnen van de klassieke huisarts.
Destijds werd dat door velen met ongeloof gelezen, maar anderen voelden zeer goed aan wat ik aanbracht.
Kijk, ik wordt ondertussen 73, heb me, ondanks het drukke werk en dito weinig vrijheid, als solo-arts altijd goed in mijn vel gevoeld, was zeker tevreden met mijn man-to-man situatie met de patiënt, maar, nam de nodige tijd in elke situatie.
Heden ten dage is er een enorme administratieve rompslomp, kruipt ook veel tijd in, maar daar heeft de patiënt niks aan, papieren zijn belangrijker dan ziektegevoel.
Vervolgens, en niet in het minst, heeft de informatica van ons allemaal robotjes gemaakt, een soort rollenspel, en daar heeft een zieke mens zeker niks aan.
Groepspeaktijken zijn misschien ideaal voor de arts zelf, maar het individu, de zieke heeft daar niks aan.
Het is zo'n beetje als een hond: die is trouw aan één baasje, maar niet aan vijf baasjes tegelijk.
Je hebt vertrouwen in één persoon, en niet in een wirwar van artsen, statistisch gegevens, screenings en EBM.
Als het individu met zijn kleine en grotere defecten in die machine verdwijnt, heeft de huisarts geen bestaansrecht meer, sorry.....
veel jonge artsen hebben een schoolmeestermentaliteit.Van negen tot vijf,mooi geplande agenda en daar mag niets tussen komen.De huisarts heeft dan ook inderdaad geen bestaansreden meer
A