De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“De geschiedenis leert ons dat het einde van een dodelijke epidemie niet alleen te maken heeft met medische gegevens, maar ook met politieke en sociale veranderingen."
“De geschiedenis leert ons dat het einde van een dodelijke epidemie niet alleen te maken heeft met medische gegevens, maar ook met politieke en sociale veranderingen”, aldus Erica Charters, professor in de geschiedenis van de geneeskunde aan de universiteit van Oxford The Guardian.
“Meer dan twee jaar nadat de Wereldgezondheidsorganisatie de uitbraak van Covid-19 tot pandemie uitriep en meer dan 18 maanden nadat Covid-19-vaccinaties voor het eerst op grote schaal werden toegediend, lijkt het er nog steeds op dat er weinig consensus bestaat over in welk stadium van de epidemie we ons nu bevinden. Is de epidemie voorbij? Of wijzen het stijgende aantal gevallen en de voortdurende individuele gezondheidsmaatregelen erop dat het einde van de epidemie nog lang niet in zicht is?
Het probleem is dat epidemieën niet het soort nette, objectieve eindes hebben die wij ons kunnen voorstellen. Een snel en beslissend eindpunt, bereikt door de snelle toepassing van wetenschappelijke innovatie - een behandeling als bij toverslag - is meestal wishful thinking. Het is onwaarschijnlijk dat we iets dergelijks zullen zien bij Covid-19.
Analyses van epidemieën uit het verleden tonen aan dat het einde van de ziekte lang, langdurig en omstreden is. Samenlevingen moeten niet alleen worstelen met de medische realiteit van de ziekte, de schade en de behandelingen, maar ook met de politieke en economische gevolgen van noodmaatregelen en geschillen over wie de bevoegdheid heeft om het einde van de pandemie uit te roepen en wat moet worden gemeten om dit proces te sturen. Daarom is er zoveel onzekerheid over de huidige stand van zaken bij Covid-19.
Epidemieën zijn geen reeks discrete biologische gebeurtenissen die eenvoudigweg de geschiedenis ingaan met het verdwijnen van de ziekte. Het zijn ook morele crises, waarbij de grenzen van sociale cohesie en vertrouwen worden afgetast. Zoals we nu zien bij Covid-19, is het eindproces een periode van morele afrekening, met discussies over ‘geleerde lessen’ en het verzinnen van verhalen met helden en schurken. Wij lijken ons midden in een dergelijk proces te bevinden, nu medische deskundigen debatteren over wat aanvaardbare besmettingspercentages zijn, politici debatteren over de implicaties van het opheffen van beperkingen, en wij met onze familieleden, vrienden en buren overleggen over hoe wij ons leven het beste kunnen leiden.”
