De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Wij hebben als huisarts een geweldig voorrecht: wij komen bij de mensen thuis en dringen door in hun intimiteit”, zo zegt dr. Jacques Coupez in Humo.
“Wij hebben als huisarts een geweldig voorrecht: wij komen bij de mensen thuis en dringen door in hun intimiteit”, zo zegt dr. Jacques Coupez, een 80-jarige Gentse huisarts die alleen nog oud-patiënten begeleidt en twee keer per week spreekuur houdt voor vluchtelingen en mensen zonder papieren. Hij begrijpt de frustratie van de huidige generatie artsen. “De meerwaarde van huisbezoeken is fenomenaal om een diagnose te stellen. Je ruikt het huis, je ziet hoe mensen wonen. Hoe hun slaapkamer erbij ligt. Hoe ze zorg dragen voor elkaar. Je krijgt, kortom, een hoop informatie die je nooit op raadpleging zult hebben. Voor een raadpleging maken mensen zich op: ze wassen zich, ze kleden zich netjes, ze vertellen wat ze willen vertellen. Maar thuis kom je de waarheid te weten. Jammer genoeg gaat dat eruit, steeds minder artsen gaan op huisbezoek. Ik begrijp dat wel: de meeste huisartsen werken nu in een groepspraktijk, waar ze patiënten ontvangen. Dat is een fantastische zaak voor hun gezinsleven, begrijp me niet verkeerd. Ik heb bij collega’s genoeg nare dingen gezien: alcohol- en medicatieverslaving, relaties die stuklopen, zelfdodingen. Je kunt als huisarts ontzettend eenzaam zijn. Maar vroeger leerde je wel een patiënt kennen, één op één, van zijn jeugd tot zijn dood – en tegelijk ook zijn omgeving. Je creëerde een vertrouwensband, die de therapie vergemakkelijkte. Die band staat nu onder druk.”
Meer lezen
De manier, waarop de huisartsengeneeskunde thans georganiseerd wordt, is de naam onwaardig. Groepspraktijken, met hulp van verplegenden, secretaresses enz gaan meer en meer gelijken op polyklinieken. Hoe kweken deze huisartsen de band met hun patiënten, die je als huisarts wel moet hebben, waar je weet hebt van een hele familiestructuur, van alle geplogenheden, kleine of grote drama's die het hele "huis" hebben getekend? En dat allemaal in een streven naar een goede "work-life balans", waarbij de dag duurt van nine tot five en de rest voor de nachtwacht is. Als dat geen verstoring is voor het eigen gezinsleven.