Prof. Bart Morlion: “Het is een misverstand dat chronische pijn altijd te genezen is”

Dr. Morlion, anesthesioloog en intensivist, werd in de jaren negentig door de UZ Leuven gevraagd om een pijncentrum uit te bouwen. In 2004 werd 1,2 miljoen vrijgemaakt en verhuisde het pijncentrum van de Gasthuisberg naar Pellenberg. “Vandaag is dit een van de erkenningscriteria van een pijncentrum; het moet een architectonische eenheid vormen binnen een ziekenhuis. In België zijn er nu 35 erkende pijncentra, toen ik in Pellenberg aankwam bestonden er nog geen erkende pijncentra”, aldus prof. Morlion

Wereldwijd kampt één op de vijf mensen met chronische pijn, in België bijna één op de vier. “We kunnen onze patiënten niet beloven dat we hen van hun probleem af zullen helpen, maar we kunnen wel beloven dat we ze zo goed mogelijk zullen begeleiden zodat het probleem minder prominent aanwezig is in hun dagelijks leven.”

Daarvoor wordt er in Pellenberg gewerkt met een driepijlersysteem. De eerste pijler is de medisch-technische behandeling die de pijn al met 40% of meer kan doen dalen. De tweede is de motorische pijler waarbij de patiënt leert om meer te bewegen en de derde pijler is de psychosociale. “Die pijler noemen we ook de train your brain-component -pijn heeft altijd ook te maken met het brein. Daarbij komt het er op aan dat de patiënt leert om zijn brein beter te gebruiken. Als een patiënt na een jaar behandeling minder bezig is met zijn pijn, dan is dat een groot succes. En zeker als hij geen medicatie meer nodig heeft en zich kan beperken tot het onderhoud van de tweede en de derde pijler.”

“Pijn is een onderdeel van de identiteit van de patiënt, elke behandeling is dan ook persoonlijk. Maar ons gezondheidssysteem laat niet toe om wekenlang met elke pijnpatiënt bezig te zijn. Daarom proberen we uit te zoeken in welk stadium iemand zich bevindt. Is de patiënt in staat om de klik te maken of niet? Wij benadrukken dat bij de behandeling van chronische pijn ook heropvoeding hoort, maar dat lukt niet bij iedereen. Er zijn factoren die je niet kan controleren, zoals een sociaal milieu waarin weinig tot geen ruimte is voor verandering. Je ziet bijvoorbeeld kinderen van wie je weet dat ze de problemen van hun ouders zullen overnemen.”

Meer lezen in Tempo Medical

https://www.calameo.com/read/001225296d0b88517ef76?authid=aYJCaIERU82F