Type 2-diabetes: een diagnostische en therapeutische stand van zaken

Type 2-diabetes wordt gekenmerkt door insulineresistentie en een geleidelijk verlies van insulinesecretie door de β-cellen in het pancreas. 90-95% van de mensen met diabetes heeft type 2-diabetes. De prevalentie wordt wereldwijd geraamd op 589 tot 828 miljoen. In de Verenigde Staten heeft circa een op de zes volwassenen diabetes. De belangrijkste risicofactoren zijn een hogere leeftijd, een familievoorgeschiedenis, overgewicht of obesitas, een sedentair leven, zwangerschapsdiabetes en de etnische origine.

Diagnostische criteria voor type 2-diabetes zijn een nuchtere glykemie ≥ 126 mg/dl, een HbA_1c-gehalte ≥ 6,5% of een glykemie twee uur na een orale glucosetolerantietest ≥ 200 mg/dl. Vaak treden complicaties op: een derde van de patiënten heeft een hart- en vaataandoening, 10% vertoont een sterk verminderd gezichtsvermogen en 39% van de dialysepatiënten heeft type 2-diabetes.

De behandeling bestaat vooral in een aanpassing van de levenswijze. Van geen enkel dieet is bewezen dat het beter is dan een ander. Lichaamsbeweging verlaagt het HbA_1c-gehalte met 0,4-1,0% en verbetert de cardiovasculaire risicofactoren. Het eerstelijnsgeneesmiddel is metformine. Bij patiënten met een hoog cardiovasculair of renaal risico worden GLP-1-agonisten en SGLT2-remmers aangeraden in een vroeg stadium. Van die laatste is bewezen dat ze de incidentie van cardiovasculaire accidenten verlagen met 12-26%, die van hartfalen met 18-25% en die van progressie van nierinsufficiëntie met 24-39%. Krachtige GLP-1-agonisten en GLP-1-en-GIP-antagonisten doen het gewicht dalen met meer dan 5% en bij een aantal patiënten zelfs met meer dan 10%. Ongeveer een derde van de patiënten zal ooit insuline moeten krijgen.