De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Het systeem zou te duur zijn. Dr. Aude Montanier, geconventioneerd huisarts werkzaam op het platteland, vertelt echter een heel ander verhaal: afspraken die niet worden nageleefd, behandelingen die niet worden gevolgd, urgenties die hadden kunnen worden vermeden … Dat put de zorgverstrekkers uit en belast een systeem dat al onder spanning staat. Een pleidooi voor een gedeelde verantwoordelijkheid.
“Het lijkt me belangrijk te herinneren aan enkele gegevens, die vaak niet bekend zijn of worden weggewuifd.
Sommige patiënten zijn ervan overtuigd dat ze “veel betalen” voor hun gezondheid, maar vergeten soms de echte kosten van het systeem en de inspanningen die moeten worden geleverd om het systeem draaiende te houden. Ze komen op spreekuur, krijgen een behandeling, leven die niet na …. en komen daarna terug, verbaasd dat hun toestand niet verbeterd is. Anderen komen niet opdagen voor hun afspraak en melden zich dan drie weken later dringend aan wegens een verslechtering van hun toestand. Die gedragingen hebben echte invloed: overbelaste planning, uitputting van de zorgverstrekkers, desorganisatie van het zorgtraject.
Een aantal consultaties zou zeker kunnen worden vermeden. Vandaag nog werden twee specialisten dringend geraadpleegd wegens een voorspelbare situatie, meer bepaald doordat de patiënt de aanbevelingen van de arts niet had nageleefd. Dat kost veel geld en neemt veel tijd in beslag, wat een zware belasting vormt voor een systeem dat al onder druk staat.
Ik hoor vaak mensen woedend zeggen dat “zij onze studies betalen”. Ze denken dat onze studies gratis zijn. Die mensen stel ik voor het eens te proberen: tien jaar studies (als je nooit een jaar moet overdoen), vaak ver weg van familie, in een kot van 20 m² of in een gemeenschapshuis in Brussel, Luik of ik weet niet waar. Er hun hele jeugd aan wijden, jongleren met slopende stages dag en nacht voor een schamele vergoeding, in soms illegale omstandigheden, zonder een contract dat wordt nageleefd. Aan die mensen zeg ik: “Geloof me vrij, we betalen onze studies ruim terug. Mensen die iemand kennen die in de gezondheidszorgssector werkt, weten dat maar al te goed.”
Trouwens, wat is het doel van die openbare financiering? Zorgen voor een gelijke toegang tot het beroep. Dat is geen kwestie van privilege, maar dient om te vermijden dat enkel diegenen die de middelen hebben, arts zouden kunnen worden. Wil men werkelijk naar een elitair systeem, dat voor velen ontoegankelijk is?
Ik ben een geconventioneerd huisarts en werk op het platteland. Mijn consultaties duren 20-30 minuten, ik doe huisbezoeken, ik pas de derdebetalersregeling toe. Tijdens de verplichte wachtdiensten van twaalf uur verdien ik 42 euro bruto per uur. Ik behandeld patiënten met alsmaar complexere aandoeningen in een alsmaar groter gebied. En desondanks herinnert men me er vaak aan dat “ik getekend heb”.
We werken 50 uur per week, de wachtdiensten, opleidingen, vergaderingen en spoedgevallen niet meegeteld. En misschien komt er ooit een dag dat niemand nog zal willen verzorgen. Omdat zeer weinigen bereid zijn tien jaar van hun leven, hun jeugd, hun gezinsleven op te offeren voor een veeleisend beroep, dat niet naar waarde wordt geschat.
Harder werken, bijscholen, altijd beschikbaar zijn, kwalitatieve zorg verstrekken … dat alles kost geld. Dat ontkennen ondermijnt een gezondheidszorgstelsel dat al aan het zwalpen is.
Bedankt alle patiënten die er voor ons zijn, die respect betonen, welwillend en behulpzaam zijn en vaak blijk geven van humor. Jullie houden ons op de been. Jullie herinneren ons er elke dag aan waarom we die roeping gekozen hebben. We mogen niet opgeven. We moeten samen ijveren voor een optimale zorgkwaliteit en wederzijds respect.
Belgische Unie van Gezondheidswerkers.
