Studie uitgevoerd in het reële leven: semaglutide vs. tirzepatide in de cardiovasculaire preventie (ESC 2025)

Op het congres van de Europese Vereniging voor Cardiologie dit jaar zijn de resultaten van de retrospectieve STEER-studie gepresenteerd. Die studie heeft semaglutide 2,4 mg/week vergeleken met tirzepatide bij patiënten uit een Amerikaanse gegevensbank, meer bepaald de Komodo Research Database. Na matching volgens een propensity score telde elke behandelingsgroep 10 625 patiënten ≥ 45 jaar met obesitas of overgewicht en een atherosclerotische hart- en vaataandoening, maar zonder diabetes. De gemiddelde leeftijd was 58 jaar. 62% waren vrouwen. De follow-up bedroeg gemiddeld circa 8 maanden.

Bij analyse volgens het principe van intentie tot behandelen was de incidentie van een samengesteld eindpunt van myocardinfarct, CVA en totale sterfte (MACE3) lager met semaglutide (0,5%) dan met tirzepatide (0,8%) (HR 0,71, 95% BI: 0,50-0,99; p = 0,046). De incidentie van een samengesteld eindpunt van myocardinfarct, CVA, overlijden ongeacht de doodsoorzaak, ziekenhuisopname wegens hartfalen en coronaire revascularisatie (MACE5) bedroeg respectievelijk 1,2% en 1,5% (HR 0,78, =  = 95% BI: 0,62-0,99; p = 0,04).

Dat was ook zo bij een per-protocolanalyse: semaglutide verlaagde de incidentie van MACE3 en die van MACE5 meer dan tirzepatide: HR respectievelijk 0,43 (95% BI: 0,24-0,78; p = 0,005) en 0,57 (95% BI: 0,39-0,83; p = 0,003). Tijdens de behandelingsperiode is geen enkele patiënt overleden.

De auteurs vestigen de aandacht op het grote aantal patiënten en het evenwicht tussen de groepen, maar erkennen toch enkele zwaktes van hun studie zoals de relatief korte follow-up en de mogelijkheid van vertekenende factoren die niet zijn gemeten.

Volgens die studie zijn de heilzame cardiovasculaire effecten mogelijk specifiek voor semaglutide en kunnen ze dus niet zomaar worden doorgetrokken naar andere GLP-1-agonisten of GLP-1-en-GIP-receptoragonisten.