Ontwikkelingsproblemen: de VUB pleit voor minder stigmatisering en een efficiënter systeem

In het centrum voor Ontwikkelingsstoornissen (COS) van de UZ Brussel (VUB) constateert dr. Eva Cloet, directrice, dagelijks dat de diagnose kan helpen die noden zichtbaar te maken. Een diagnose is geen sticker, maar een denkkader, dat duidelijk maakt waar het gedrag vandaan komt. Die helderheid zorgt voor inzicht en in vele gevallen ook opluchting, omdat gezinnen leren dat een kind niet ‘onwillig’ is, maar vaak ‘onmachtig’. Dat inzicht opent de deur naar een betere ondersteuning thuis én op school. Een diagnose zorgt ervoor dat hulpverleners, leerkrachten en ouders dezelfde taal spreken en gericht kunnen samenwerken. Bovendien geeft ze toegang tot therapieën en aanpassingen, die zonder officiële erkenning moeilijker te verkrijgen zijn.

Dr. Cloet herinnert er evenwel aan dat dergelijke problemen vaak worden gebanaliseerd of ter discussie worden gesteld, wat de twijfels van de ouders nog vergroot. Ook het debat over ‘overdiagnosticering’ noemt ze misleidend. Er is volgens haar geen wetenschappelijk bewijs voor. De langdurige wachtlijsten zijn toe te schrijven aan een (onderwijs)systeem waarin ondersteuning vaak pas volgt nadat een diagnose is gesteld, en de diagnose een toegangsticket wordt.

Tegen die achtergrond lopen in Vlaanderen meerdere verkennende projecten om de coördinatie tussen de spelers te verbeteren en de wachttijden te verkorten. Het COS heeft een onderzoek gestart naar de impact van diagnostiek op het gezin zelf, iets waar verrassend weinig over bekend is. Voor Eva Cloet is het duidelijk: een diagnose kan de kinderen helpen zichzelf beter te begrijpen. We moeten dus het stigma loslaten, aandacht hebben voor wat vaak onzichtbaar blijft, en meer nuance en openheid aan de dag leggen.