De arts-patiëntrelatie en de stoel

Effectieve communicatie tussen patiënten en artsen is fundamenteel voor het leveren van patiëntgerichte zorg, maar het is zowel moeilijk te meten als te bereiken in dynamische ziekenhuisomgevingen. Specifieke gedragingen van artsen, waaronder zitten aan het ziekenhuisbed, worden in verband gebracht met een betere perceptie van de communicatie van artsen door patiënten en zijn een interessant interventiedoelwit geworden. In het gekoppelde artikel voegen Iyer en collega's toe aan een groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal waaruit blijkt dat het zitgedrag van artsen een krachtig, goedkoop middel kan zijn om de perceptie van patiënten en hun ervaringen met communicatie vorm te geven, met mogelijke implicaties voor de resultaten van patiënten.5

Iyer en collega's voerden in één centrum een gerandomiseerd onderzoek uit naar het effect van de plaatsing van een stoel op de zitfrequentie van artsen in ziekenhuizen. Voorafgaand aan ontmoetingen tussen patiënten en artsen werd een stoel bij het bed van de patiënt geplaatst (interventie).

Effectieve communicatie tussen artsen en patiënten, die de bedoeling en betekenis nauwkeurig overbrengt en misverstanden vermindert, kan de prognose voor patiënten verbeteren. Communicatie is zowel verbaal als non-verbaal, waarbij non-verbale communicatie, zoals oogcontact, stemmodulatie en lichaamshouding, tot 80% van de dagelijkse interpersoonlijke interacties tussen mensen uitmaken. Zelfs eenvoudige handelingen, zoals oogcontact houden met een patiënt of aan diens bed zitten, kunnen de kwaliteit van de communicatie tussen artsen en patiënten verbeteren.

Iyer en collega's hebben in Texas, VS, een dubbelblind gerandomiseerd onderzoek uitgevoerd in één centrum om de invloed van een gemakkelijke stoelplaatsing op het zitgedrag van artsen en de ervaring van patiënten te evalueren.7 Ze ontdekten dat een gemakkelijke stoelplaatsing geen verband hield met de tijd die in de kamer werd doorgebracht (10,6 minuten voor stoelinterventie vs. 10,6 minuten voor gebruikelijke zorg) en de tijd die artsen (9,4 minuten vs. 9,8 minuten) of patiënten (13,1 minuten vs. 13,5 minuten) in de kamer doorbrachten. Comfortabele stoelplaatsing was echter geassocieerd met iets hogere patiënttevredenheidsscores.

Op basis van deze bevindingen stellen de auteurs dat deze interventie een goedkope, lowtech methode is om het gedrag van artsen te beïnvloeden om de patiëntervaring te verbeteren. Dit onderzoek levert aanvullend gunstig bewijs dat vaardige non-verbale communicatie de patiënttevredenheid kan verbeteren, maar kan het ook worden toegepast in verschillende landen en culturele contexten?

Er is geen pasklare oplossing voor bevredigende interacties tussen arts en patiënt. Maar als de handige plaatsing van een stoel de arts ertoe kan aanzetten om bij de patiënt te gaan zitten en kan resulteren in hogere patiënttevredenheidsscores, dan kan dit soort kleine gedragsverandering de moeite waard zijn.

Meer lezen

https://www.bmj.com/content/383/bmj.p2935