De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Elizabeth Harlan Crowe, een gepensioneerde huisarts in Nashville herinnert zich de smaak van het poliovaccin. “Het is de smaak van de hoop”, zo zegt ze in de JAMA.
“In december, toen de SARS-CoV-2-vaccins beschikbaar kwamen, hoorde ik dat Nashville op zoek was naar 'medische vrijwilligers' om ze toe te dienen. Dat wilde ik graag doen; het voelde belangrijk en historisch, heroïsch zelfs. Ik solliciteerde en werd aangenomen als vrijwilliger. Ik voltooide de training en het papierwerk, en tot mijn verbazing en vreugde kreeg ik zelf een vaccin. .
Ik was te jong om me de ijzeren long te herinneren, maar ik herinner me wel dat ik met mijn vader in de rij stond op een basisschool in Richmond, Virginia. Een verpleegkundige met een wit kapje stopte het vertelde me dat naar pruimen smaakte. Ik wist niet wat pruimen waren, maar ik herinner me dat het het lekkerste was wat ik ooit at. Toen ik een paar jaar geleden met mijn man op restaurant waren en de obers aan de gasten vroegen om een korte vragenlijst in te vullen om ideeën te verzamelen voor hun nieuwe menu was een van de vragen: "Wat is je meest memorabele smaak uit je kindertijd?" Voordat ik er zelfs maar over had nagedacht, schreef ik: "De smaak van het poliovaccin toen ik 5 jaar oud was."
Het vaccin was een gewoon suikerklontje met een druppel vloeistof erop. Wat ik proefde was de vreugde en de opwinding en de hoop die mijn arts-vader voelde toen hij getuige was van een triomf van de medische wetenschap.
Dezelfde opwinding die ik voelde toen ik 5 jaar oud was, was wat ik voelde toen ik covid-19-vaccins gaf. Het was de smaak van hoop.”
