De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Elisabet Haesevoets werkte jarenlang als urgentiearts in Vlaamse ziekenhuizen. In ‘Dagboek van een spoedarts’ legt ze uit waarom ze de doktersjas uiteindelijk toch aan de haak hing, aldus De Morgen.
“Ik wilde in elk geval geen verhalenbundeling maken voor curieuze ramptoeristen, maar vooral een boodschap meegeven: dat op een spoedafdeling werken heel veel van mensen vraagt. Het zijn enorm lange dagen, en de verantwoordelijkheid is vaak verpletterend. Maar vermoeid of niet, als die telefoon gaat, denk je toch telkens weer: we gaan hier een leven redden”, zo zegt de arts in De Morgen.
Nog al te vaak wordt onze dienst beschouwd als een alternatief voor mensen die niet meteen bij de huisarts terechtkunnen, of daar niet willen wachten. Als urgentiearts maakt dat het werk vaak heel ondankbaar.
“Je moet de Google-reviews maar eens lezen: mensen zijn soms buiten zinnen omdat ze te lang moesten wachten met een bloedende vinger. Of ze leveren kritiek omdat de dokter veel te gehaast was.”
“De studenten die uit de opleiding stappen, of die in het werkveld rollen en meteen merken dat ze het werk niet gecombineerd krijgen met een gezin, is niet te tellen. Een sociaal leven onderhouden naast je werk is als spoedarts zo goed als onmogelijk. Het is niet voor niets dat het aantal zelfdodingen binnen de spoedafdeling zo hoog ligt, of dat er artsen zijn die problemen met roesmiddelen ontwikkelen. Dat heb ik meermaals zien gebeuren.”
Meer lezen
