De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Ik voel me bevoorrecht dokter te mogen zijn. Ik werk niet om te leven, ik leef om te werken”, zo zegt dr. Pieter Barnoorn.
De controle loslaten en af en toe uit balans durven raken. Daarvoor pleit Pieter Barnhoorn die zopas promoveerde op het onderwerp professionaliteit in de zorg. “Dokter ben je 24/7”,zo zegt hij in Arts en Auto.
“Misschien wordt het wel minder zwaar met de keuze voor een bestaan als waarnemer en/of werken in deeltijd. “Voor mijn promotieonderzoek heb ik 55 huisartsopleiders geïnterviewd. Zij zien over het algemeen professionele aiossen die zich ontwikkelen van medische probleemoplossers tot dokters die de hele mens zien, maar ze maken zich ook zorgen. Over die burn-outachtige klachten, over wat ze steeds ‘de negen-tot-vijf-mentaliteit’ noemen, over de ‘waarneemmentaliteit’: pik er maar uit wat je leuk vindt, een dagje waarnemen hier, een dienstje daar. Ik deel die zorgen deels met die opleiders.”
“Als je voor dit vak kiest, dan is alleen brandjes blussen niet genoeg. Het huisartsenvak gaat over meer, over meelopen met de mensen, over soms meer doen dan van je gevraagd wordt, over de vraag áchter de vraag willen zien, over ingaan op het appel dat op je wordt gedaan. Veel mensen willen geloven dat het gewoon een baan is, maar mijns inziens is dokter zijn iets wat je identiteit bepaalt. Je bent 24/7 dokter, dus ook buiten de spreekkamer.”
“De deeltijdfactor in de huisartsenzorg is gemiddeld 0,74 fte, maar in die driekwart-werkweek werken huisartsen wel gemiddeld 44 uur. “Mooie uren. Als dokters hebben we een sociaal contract met de maatschappij. De samenleving investeert veel in ons. Het is een dure opleiding en dokters verdienen genoeg. Het is bon ton om daarover te klagen, maar als je het bij één partner, één huis en één auto houdt, dan kun je als dokter goed rondkomen.”
“Daarnaast hebben wij nog steeds veel autonomie. We mogen tot op zekere hoogte ons eigen vlees keuren, zelf standaarden maken, we mogen grotendeels zelf weten hoe we de praktijk managen, hoe we de spreekuren doen. Maar die vrijheid houdt ergens op. De vraag is, als we zo veel van de maatschappij krijgen, hoever van de kern van het vak afdrijven nog acceptabel is. Misschien moeten de opleidingskosten naar rato worden terugbetaald door wie zich niet vestigt?”
Meer lezen
https://www.artsenauto.nl/ik-leef-om-te-werken/
Ik sta volledig achter het artikel van Pieter Barnoorn.
Zelf ben ik een gepensioneerde vrouwelijke solo arts met 3 kinderen waarvan één gehandicapt, en een echtgenoot die full time werkte, weliswaar in het onderwijs, maar wel in Brussel terwijl wij in Antwerpen woonden.
Ik werkte 5 dagen op 7, en stopte wanneer alle patiënten gezien waren. Het aantal minuten per consultatie/ huisbezoek werden niet geteld.
Ik was ook niet vies van huisbezoeken, op die manier kun je je een beter beeld vormen van de habitat van je patiënten.
En sociaal leven hadden we ook, in het WE, maar dat was voor ons voldoende.
Ik ben gestopt met werken, en heb er nog altijd spijt van, al zou ik niet kunnen leven als de huidige generatie "van 8 tot 4"
Ik sta volledig achter het artikel van Pieter Barnoorn.
Zelf ben ik een gepensioneerde vrouwelijke solo arts met 3 kinderen waarvan één gehandicapt, en een echtgenoot die full time werkte, weliswaar in het onderwijs, maar wel in Brussel terwijl wij in Antwerpen woonden.
Ik werkte 5 dagen op 7, en stopte wanneer alle patiënten gezien waren. Het aantal minuten per consultatie/ huisbezoek werden niet geteld.
Ik was ook niet vies van huisbezoeken, op die manier kun je je een beter beeld vormen van de habitat van je patiënten.
En sociaal leven hadden we ook, in het WE, maar dat was voor ons voldoende.
Ik ben gestopt met werken, en heb er nog altijd spijt van, al zou ik niet kunnen leven als de huidige generatie "van 8 tot 4"Een keer herhalen kan geen kwaad!!!!