We zijn verheugd om u mee te delen dat het jaarlijkse congres «De ontmoetingen van Endocrinologie-Diabetes » zal plaatsvinden op zaterdag 29 november in het Holiday Inn Brussels Airport hotel, evenals online.
Dit evenement, georganiseerd door de vzw EDUETHICS, samen met Professoren Christophe De Block (UZ Antwerpen) en Régis Radermecker (U Liège), is een must geworden voor huisartsen en praktiserende diabetologen.
Er zal aandacht zijn voor de endocrinologie in de brede zin van het woord, maar ook voor de behandeling van diabetes die zoals de afgelopen jaren duidelijk werd constant evolueert. Een niet te missen afspraak voor zorgprofessionals die de levenskwaliteit van het almaar stijgend aantal diabetespatiënten ten goede zal komen.
tal van ( al dan niet jong)gepensionneerde huisartsen zouden graag willen doorwerken, maar worden afgeschrikt omwille van de zware financiële gevolgen op hun karig pensioentje. Dringend werk maken van flexijobs in de eerstelijnszorg,financiêle stimuli zonder weerslag op het pensioen; kunnen een aantal huisartsen opnieuw motiveren om her en der in te springen bij overbevraagde collega's.
Ik stel samen met Collega (en jaargenoot) Devroey vast dat de eerste lijn inderdaad "overbevraagd" is. Patiënten kunnen er niet meer terecht op het moment dat de pathologie de kop op steekt, dienen tot 3-4 dagen te wachten op een afspraak. "Open" consultaties bij de huisarts, die hebben ooit bestaan. Heden worden ongeruste ouders van een ziek kind weggestuurd aan de huisartsen wachtpost omdat ze geen afspraak gemaakt hadden. Dat "overgevraagd" zijn blijkt ook uit de talloze telefonische doorverwijzingen naar de spoedgevallendiensten zonder enig fysiek contact met de doorverwezen patiënt. Het resultaat is dat de spoedgevallendiensten chronisch aan overcrowding lijden met aanmeldingsklachten die toch ook wel vaak door de eerste lijn zouden moeten kunnen opgevangen worden. Oorzaak: toelatingsproeven, een andere invulling van het beroep met de fameuze "work-life balance", een overschot aan (nodeloze) administratie.
Het stormt in de Britse en Franse gezondheidszorg, zo blijkt in de media. De donderwolken hangen reeds geruime tijd boven de Belgische gezondheidszorg (zowel eerste lijn als in de en met welke gevolgen?ziekenhuizen), het is slechts een kwestie van tijd alvorens de wolkbreuk losbarst. Van een proactief beleid alweer geen spoor in België: de problemen zullen opgelost worden als ze zich stellen... veel te laat dus en met welke gevolgen?
Toch denk ik dat het niet veel oplevert om maar steeds te benadrukken hoe hard we werken en hoe onderbemand en dreigend burnout we zijn.
Mensen die ook hard werken zien, als we onze garagepoort openen, de 4WD richting skivakantie rijden. Daar is ook echt niets mis mee. Eens occasioneel zeggen dat we erg hard werken, kan. Ik ben er echter van overtuigd dat ook andere geledingen van de samenleving dat doen. We moeten oppassen dat we niet een stel navelstarende zeurpieten worden die geen oog hebben voor de inspanningen van onze medemens