"Een arts die àltijd bereikbaar is?”

Terwijl de Franse gezondheidszorg afbrokkelt, leggen Pierre, Benoît, Léo en Chloé, artsen van vader op zoon en dochter, uit hoe de veranderingen in de maatschappij een impact hebben gehad op hun beroep en de nieuwe relatie tussen patiënten en artsen.

“In de familie Bey spraken we nooit echt over het beroep. We ‘leefden en ademden’ geneeskunde". Voor overgrootvader Henri, grootvader Pierre, vader Benoît en twee kleinkinderen Léo en Chloé werd de passie spontaan doorgegeven doorheen vier generaties.

Twee kozen voor algemene geneeskunde, één voor oncologie en de ander voor anesthesie en intensive care, twee zich vestigden in een privépraktijk en de anderen gaven de voorkeur aan het ziekenhuis, maar dezelfde rode draad leidde hun pad: het contact met de patiënt, het gevoel van dienstbaarheid, de voldoening om mensen te begeleiden tijdens de belangrijke gebeurtenissen in hun leven.

Na zijn studie geneeskunde in Parijs in de jaren 1940 besloot de overgrootvader van de familie Bey terug te keren naar de kleine gemeente Marnay in de Haute-Saône om er zijn eigen praktijk te openen. Hij werkte daar als plattelandsarts tot aan zijn dood in 1988 op 73-jarige leeftijd. Mijn vader had altijd dienst, maar hij was er nooit slaaf van," herinnert zijn zoon Pierre, 77, een gepensioneerd oncoloog, zich. Het lijkt nu misschien vreemd, maar je kunt je niet voorstellen dat een arts zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag oproepbaar is...

Meer lezen

https://www.lemonde.fr/societe/article/2022/10/30/on-n-imagine-plus-un-medecin-qu-on-puisse-appeler-vingt-quatre-heures-sur-vingt-quatre-une-famille-de-quatre-generations-de-medecins-raconte-les-mutations-de-la-profession_6147893_3224.html