De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Als jonge arts kon ik ziekte in hokjes verdelen: het was iets dat mijn patiënten overkwam, niet mij”, zo zegt dr. Neil Berman in de NEJM.
“Een deel van mijn professionele effectiviteit hangt af van het bewaren van een zekere afstand tot mijn patiënten. Ik moet me kunnen concentreren op de situatie die zich voor me ontwikkelt: de symptomen, de tekenen, de labonderzoeken, alle harde gegevens die de therapeutische beslissingen zullen bepalen. Ik kan het me niet veroorloven om afgeleid te worden door de "zachte" gegevens: het verdriet van iemand die plotseling getroffen wordt door ziekte, of soms de meedogenloosheid van de aandoening. Sommige aandoeningen zijn duidelijk voorspelbaar, maar andere zijn gewoon pure pech. Veel aandoeningen zijn degeneratief en hun frequentie neemt toe met de leeftijd.
Als jonge arts kon ik ziekte in hokjes verdelen: het was iets dat mijn patiënten overkwam, niet mij. Ik kon hun ziekten begrijpen, maar ik zag mezelf nooit in hun plaats. Ik probeerde hun lijden te verlichten, maar mijn primaire taak was het diagnosticeren en behandelen van hun aandoening. Patiënten waren bijna een andere soort dan ik: ze ontwikkelden andere aandoeningen en we hadden andere problemen.
Er zat een zeker egalitarisme in deze benadering: alle patiënten werden gelijk behandeld, hoe triest hun situatie ook was. Mij was geleerd om me niet te veel met mijn patiënten te identificeren, voor ons allebei. Mijn patiënten wilden een koelbloedig iemand die verantwoordelijk was voor hun behandeling, niet iemand die net zo bang en overweldigd was als zij; en ik had de afstand tot hun lijden nodig om dezelfde situatie met de volgende patiënt aan te kunnen. Inleven werd niet als "professioneel" beschouwd, maar ik denk dat de echte reden om het te vermijden was dat het onze verdediging ondermijnde tegen de teleurstelling van het falen in onze missie om ziekten te genezen.
Objectiviteit hielp me om te gaan met de stress van het omgaan met de levensbedreigende en levensveranderende situaties van mijn patiënten. Het stelde me in staat om mijn werk in een intellectueler en minder emotioneel licht te zien. Heb ik de juiste diagnose gesteld? Heb ik de beste behandeling gekozen? Heb ik de aandoening goed genoeg uitgelegd aan de patiënt en de familie? In plaats van: Hoe gaat hij ermee om om niet meer onafhankelijk te zijn? Hoe overleeft haar familie zonder kostwinner? Hoe voelt hij zich nu hij weet dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft?
Maar naarmate ik ouder werd, werd dit onderscheid steeds moeilijker te maken. De typische beschrijving in mijn dossier van een "70-jarige oudere heer" kon plotseling mijzelf zijn. Het werd steeds moeilijker om mijn patiënten en hun problemen los van mij te zien. Ik begon de "extra-medische" aspecten van hun ziekte veel acuter te voelen dan toen ik jonger was - de oneerlijkheid van ziekte, de onvermijdelijkheid van ouderdom en de afbraak van het lichaam. Nu had het behandelen van mijn patiënten een extra dimensie: elk van hen was een herinnering aan waar ik naartoe zou kunnen gaan. Ik identificeerde me met hen op een nieuw niveau, ik voelde elke progressie van hun ziekte op een persoonlijke manier die ik voorheen niet had gevoeld.
Ongeveer 6 maanden voordat ik met pensioen ging, schreef ik een brief aan mijn patiënten waarin ik uitlegde dat ik met pensioen ging en waarin ik hen enigszins persoonlijk vertelde wat het voor mij betekende om hun arts te zijn. Mijn volgende bezoeken waren persoonlijker, duurden langer en waren emotioneler dan eerdere bezoeken, maar ze waren ook bevredigender en hielpen me mijn carrière vanuit een iets ander perspectief te zien.”
Meer lezen
Het was wel HOOGtijd ! Onvoorstelbaar ... Zal wel geen huisarts zijn geweest.