Eetstoornissen zijn levensbedreigend en dat risico houdt lang aan

In BMJ Medicine is een grote studie gepubliceerd uitgevoerd bij mensen van 10-44 jaar bij wie een diagnose van eetstoornis was gesteld. In die studie is een uiterst hoog risico op ernstige complicaties vastgesteld in vergelijking met de algemene bevolking en dat al vanaf het eerste jaar. Bij vergelijking van meer dan 24 700 patiënten met een eetstoornis met 493 000 controlepersonen hebben de vorsers tijdens het eerste jaar na de diagnose een hoger risico op meerdere aandoeningen vastgesteld: incidentie van nierinsufficiëntie x 6, incidentie van leverlijden bijna x 7, incidentie van osteoporose x 6, incidentie van hartfalen x 2, incidentie van diabetes x 3, incidentie van depressie x 7, incidentie van automutilatie meer dan x 9 en incidentie van zelfmoordgedrag x 14. De incidentie van vroegtijdig overlijden ongeacht de doodsoorzaak was meer dan viermaal hoger en die van overlijden als gevolg van een niet-natuurlijke doodsoorzaak en met name zelfdoding was 5-maal hoger.

Het risico was maximaal tijdens het eerste jaar, maar was jaren later nog altijd duidelijk verhoogd. Vijf jaar na het stellen van de diagnose van de eetstoornis was de incidentie van nier- of leverlijden nog altijd 2,5- tot 4-maal hoger en was de vroegtijdige sterfte 2- tot 3-maal hoger. Tien jaar later was de incidentie van zelfdoding nog altijd bijna drie keer hoger dan bij mensen zonder eetstoornis.

Een langdurige follow-up van patiënten met een voorgeschiedenis van een eetstoornis na de acute fase is dan ook volgens de auteurs erg belangrijk, zelfs als de eetstoornis is verbeterd. Ze benadrukken dat de eerstelijnszorg belangrijk is bij de opsporing, de coördinatie van het somatische en psychologische beleid en ondersteuning op lange termijn.