Er is geen tarief voor de tijd die aan de zorg wordt besteed

“Ik heb algemene tandheelkunde gekozen, niet om het geld, maar uit roeping. Omdat algemene tandheelkunde een van de weinige zorgberoepen is waarin je je patiënten levenslang volgt en na hen vaak ook hun kinderen. Het is een vertrouwensrelatie, een continuïteit, bijna een familiale relatie. Maar die relatie komt nu in gevaar.

De studies tandheelkunde zijn lang, veeleisend en niet altijd lineair. Velen onder ons komen pas laat op de arbeidsmarkt.

Ik ben begonnen in een cabinet in een rijke buurt. Daarna heb ik mijn praktijk willen uitbreiden en ben ik gaan werken in een geconventioneerd cabinet om ook patiënten te verzorgen die weinig middelen hebben. Een cabinet waar weinig of geen remgeld wordt aangerekend.

Maar de keerzijde van de medaille is niet zo fraai: massaal absenteïsme, drukke dagen met vaak lange wachttijden. We trekken dertig minuten uit per patiënt, soms minder. We proppen onze agenda’s vol in de hoop toch een “volle” dag te halen.

In mijn privécabinet neem ik een uur per patiënt. Ik ken de patiënten. Ik luister naar wat ze zeggen. Ik heb aanvullende opleidingen in tabakologie, fytotherapie en myofunctionele therapie gevolgd met het oog op een bredere en menselijkere aanpak. Ik pas mijn tarieven aan naargelang van de situatie van de patiënt. Maar dat vraagt tijd. En die tijd wordt in een conventiesysteem niet erkend. Erger nog, je wordt ervoor gestraft.

Ik verlies al kostbare tijd met het jongleren met pseudocodes om de zorg toegankelijk te houden. En wie is de verliezer? De patiënt. Want de ziekenfondsen weigeren nog duidelijk te vermelden hoeveel zij terugbetalen voor die codes. Intransparantie troef.

Laten we de zaken benoemen zoals ze zijn. Die hervorming heeft maar één doel: de vrijheid van tandartsen om zelf hun honoraria te bepalen beknotten. Dat verandert niets aan de totale kosten voor de staat. Of een patiënt weinig remgeld betaalt bij een geconventioneerde tandarts dan wel zich wendt tot een niet-geconventioneerde arts bij wie hij meer remgeld betaalt, de gemeenschap zal er niet meer voor moeten betalen. Waarom dan die hervorming? Voor wie wordt ze eigenlijk uitgevoerd?

Volgens mij zitten de ziekenfondsen erachter. Ze willen de preventieve zorg niet meer integraal terugbetalen en willen de kosten gelijktrekken. Maar tegen welke prijs? Door de kwaliteit, de tijd en de therapeutische vrijheid op te offeren. Door alle zorgverstrekkers eenzelfde mal op te leggen. Eén enkel tarief. Eén enkel tempo. Een geneeskunde zonder ziel.

Is het echt dat wat de burgers willen? Gestandaardiseerde, gechronometreerde, uniforme zorg? Gehaaste, overbelaste zorgverstrekkers die niet meer kunnen bijscholen, die niet meer hun technologieën, aanpak en tijd kunnen kiezen?

Achter die hervorming schuilt een veel hardere werkelijkheid, die van zelfstandigen in België. Een broos statuut zonder vangnet. Geen recht op ziekteverlof die naam waardig. Geen zekerheid in geval van een ongeval, zwangerschap, pandemie. En een onbetamelijk laag pensioen.

Als je een consultatie betaalt, betaal je niet enkel een uur zorg. Je betaalt ook voor het werk voor en na de consultatie: administratie, oproepen, sterilisatie, opleiding, investeringen. Werk dat wijzelf of een assistente doen en dat onontbeerlijk is.

We vragen geen privileges. We vragen het recht om waardig te verzorgen en we vragen dat elke patiënt het recht heeft vrij zijn arts te kiezen. Het recht om een zorgberoep met menselijkheid te beoefenen.