We zijn verheugd om u mee te delen dat het jaarlijkse congres «De ontmoetingen van Endocrinologie-Diabetes » zal plaatsvinden op zaterdag 29 november in het Holiday Inn Brussels Airport hotel, evenals online.
Dit evenement, georganiseerd door de vzw EDUETHICS, samen met Professoren Christophe De Block (UZ Antwerpen) en Régis Radermecker (U Liège), is een must geworden voor huisartsen en praktiserende diabetologen.
Er zal aandacht zijn voor de endocrinologie in de brede zin van het woord, maar ook voor de behandeling van diabetes die zoals de afgelopen jaren duidelijk werd constant evolueert. Een niet te missen afspraak voor zorgprofessionals die de levenskwaliteit van het almaar stijgend aantal diabetespatiënten ten goede zal komen.
De titel van dit artikel suggereert dat dit een transversaal probleem is in de geneeskunde. Dat is mogelijk, maar de aangehaalde gegevens en de expertise van prof Peers lijken vooral te gaan over bepaalde orthopedische ingrepen. Indien op basis van wetenschappelijke analyse en buitenlandse vergelijkingen dit wordt bevestigd, is aktie gewenst. Misschien vandaag al. Maar laten we voorzichtig zijn dit te extrapoleren naar 'alle chirurgie' of 'alle ingrepen'. Er zullen zonder twijfel minder nuttige ingrepen zijn, maar dit is te analyseren voor elk type ingreep afzonderlijk. Eventuele overconsumptie in procent uitgedrukt zal misschien beduidend lager liggen voor heel wat ingrepen dan voor meniscusoperaties. En er bestaat ook zoiets als ondergebruik : in de radiotherapie bijvoorbeeld is aangetoond in Europese vergelijkingen dat bepaalde behandelingen in België te WEINIG gebeuren.
Een ander punt is dat men de kost van de onnuttige operaties dan neigt op te tellen, om dit als een potentiele besparing voor te stellen. Maar opgelet : mogelijks was inderdaad de operatie niet aangewezen, maar wel een andere behandeling, en dan moet in de vergelijking de kost van die andere behandeling (en opvolging) ook meegenomen worden. De uiteindelijke besparing is nog steeds een belangrijk doel maar de hoegrootheid zal lager liggen dan de pure kost van de uitgespaarde operaties.
Om dit alles goed te managen van financiele kant, is een overheidsbeleid vereist dat de totale kostprijs van zorgtrajecten bekijkt, over specialisaties en beroepsgroepen heen. In het hier aangehaalde voorbeeld van knieoperaties is een eventuele 'winst' gedeeltelijk te herinvesteren in kinesitherapie bijvoorbeeld. Maar de teams die rond te tafel zitten om kine-terugbetalingen te managen naar de toekomst toe, zijn NIET dezelfde die de meniscusoperaties bekeken hebben. Het gaat hem dus over een overleg dat nog meer dan nu TUSSEN beroepsgroepen zou moeten verlopen, maar ook zelfs BINNEN beroepsgroepen. Bijvoorbeeld binnen de artsengroep: als een bepaalde operatie suksesvol kan vervangen worden door een moderne radiotherapeutische behandeling die toevallig even goede resultaten biedt en 30% goedkoper is, zal dit enkel gestimuleerd kunnen worden indien het overleg over budgetten niet meer per specialisatie afzonderlijk gebeurt, maar wel per ziektebeeld. Als tengevolge van een dergelijke 'shift' in de toekomst het aantal indicaties (en dus de kost) in de radiotherapie zou toenemen, zou het goed zijn dat het radiotherapie team gefeliciteerd wordt met deze shift die uiteindelijk goedkoper is, en niet 'op het matje geroepen wordt' wegens een stijging van indicaties. Bezuinigingen in bepaalde specialisaties kunnen bewerkstelligd worden door te investeren in andere specialisaties. Alle 'silos' moeten dus weg voor een volledig transversale aanpak. Een heel moeilijke te maken brug hierin is de medicatie-silo.
Het voorgestelde 'spiegel voorhouden' lijkt me een uitstekende maatregel. Als arts zou ik graag van mezelf (en zo mogelijk ook van mijn dienst en van mijn ziekenhuis) weten waar ik sta in vergelijking met anderen, met frekwente transparante updates. Na te hebben samengewerkt met overheidsinstellingen ivm mijn vakgebied, heb ik vastgesteld dat deze instellingen wel degelijk over relevante vergelijkende informatie beschikken. Maar de terugkoppeling naar ziekenhuizen, diensten en individuele artsen lijkt nog geen routine.