De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Men blijft kloppen op dezelfde harde steen met een rubberen hamer. De aanpak van de crisis in de gezondheidszorg moet totaal anders”, zo schrijft prof. Pedro Brugada in een blog.
Drie klassieke fouten komen steeds terug, aldus professor Brugada.
De financiering van een gebouw en van apparatuur volgt een heel andere model (fiscaal, technisch) dan het financieren van de inkomsten van verplegend personeel, artsen en ondersteunende diensten. In de huidige ‘niet-extreme’ financieringsmodellen van de gezondheidszorg, en zeker in het Belgische systeem, wordt geen enkel verschil gemaakt tussen deze verschillende elementen.
Simpel gesteld kennen we twee modellen voor het betalen van zorgmedewerkers: de ‘fee-for-service’ en het vaste salaris. Men beweert dat het ‘fee-for-service’-model overconsumptie bevordert. En dit is misschien zo, maar is ook te corrigeren. Men beseft echter niet dat een systeem van vast salaris net het tegendeel doet: onderconsumptie bevorderen. En met onderconsumptie bedoel ik minder doen, luiheid, of, ‘gezien mijn salaris toch binnen komt, waarom zou ik harder werken? Waarom zou ik iets extra doen, het brengt toch niets op?’
Wilt men een gedifferentieerd systeem van financiering (gebouwen en apparatuur apart van personeel) en een gemengd systeem van verloning voor het personeel implementeren, dan is een effectieve controle van de prestaties en resultaten een noodzaak. Alle reclame vanuit ziekenhuizen (ik kan geen betere naam denken voor deze pseudopropaganda die voortdurend circuleert) staat vol met holle woorden zoals ‘kwaliteit’, ‘uitkomst’, ‘evaluatie’, … maar in werkelijkheid gebeurt er niets mee.
Meer lezen
