Finerenon: doeltreffend ongeacht het initiële diureticum

Diuretica zijn een hoeksteen bij de symptomatische behandeling van patiënten met hartfalen. Chronische inname van diuretica kan echter hypovolemie en een achteruitgang van de nierfunctie veroorzaken. Mineralocorticoïdreceptorantagonisten zoals finerenon werken in op de fibrose, de ontsteking en de nierfunctie. Er is weinig onderzoek verricht naar de interactie van finerenon met de verschillende diuretica en de dosering en al zeker niet bij patiënten met een HFpEF/HFmrEF.

De FINEARTS-HF-studie is een internationale gerandomiseerde studie uitgevoerd in 37 landen bij 5438 patiënten van 40 jaar of ouder, die werden gerandomiseerd naar finerenon (20 of 40 mg/d) of een placebo. Bij een vooraf gespecificeerde subanalyse van die studie hebben de vorsers nagegaan welke diuretica de patiënten kregen bij inclusie in de studie: een thiazide- of verwant diureticm, een lisdiureticum in een dosering equivalent aan furosemide ≤ 40 mg/d, een lisdiureticum in een dosering equivalent aan furosemide > 40 mg/d en een combinatie van een lis- en een ander diureticum. Het primaire eindpunt was een samengesteld eindpunt van evenementen van hartfalen en de cardiovasculaire sterfte.

De incidentie van optreden van een van de items van het primaire eindpunt was in alle subgroepen lager met finerenon dan met de placebo. Er is geen significante interactie vastgesteld volgens het type of de dosering van het diureticum. De patiënten die finerenon kregen, namen gemiddeld een lagere dosering van het lisdiureticum in en bij die patiënten moest de dosering van het lisdiureticum ook minder vaak worden verhoogd. Finerenon had echter geen invloed op de incidentie van opstarten van een diureticum bij patiënten die geen diureticum innamen bij inclusie in de studie.

Het veiligheidsprofiel van finerenon was vergelijkbaar in de verschillende groepen. Er is geen duidelijk verschil in de incidentie van bijwerkingen vastgesteld naargelang van het concomitante diureticum dat de patiënt kregen.