De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“In de jaren 80 was er een uitzending Panorama waarin ze dokters in beeld brachten die één patiënt per dag zagen en in armoede leefden”, zegt Paul Herijgers, decaan van de faculteit geneeskunde aan de KU Leuven.
“In de jaren 80 was er een uitzending Panorama waarin ze dokters in beeld brachten die één patiënt per dag zagen en in armoede leefden”, zegt Paul Herijgers, decaan van de faculteit geneeskunde aan de KU Leuven in Het Nieuwsblad. “Toen is beslist dat er gewoon te veel artsen waren en er quota moesten komen.”
Er is nu een zogenaamde “planningscommissie”, die elk jaar bepaalt hoeveel artsen er aan de opleiding kunnen beginnen. Maar het is duidelijk dat die quota niet snel genoeg meegroeien met de vraag. “Er is wel degelijk al veel gebeurd”, zegt Herijgers, die de Vlaamse Planningscommissie voorzit. “Er studeren nu drie keer meer artsen af dan in pakweg 2004. En de volgende twintig jaar zal het nog serieus stijgen.”
Maar je krijgt zo’n tekort niet snel gekeerd: veel oudere specialisten gaan nu met pensioen. En de nieuwe moeten lang studeren. “De basisopleiding van artsen duurt zes jaar, en dan komen er nog drie jaar bij voor huisartsen, en vier tot zes jaar om te specialiseren.”
En als die specialisten er dan zijn, zijn het ook niet meer dezelfde als vroeger. Halftijds werkende dermatologen: vroeger was dat ondenkbaar, nu komt het vaker voor. “De verwerkingscapaciteit neemt af: een arts ziet vandaag minder patiënten per week dan pakweg twintig jaar geleden”, zo zegt Jan De Maeseneer, professor emeritus huisartsengeneeskunde (UGent) in Het Nieuwsblad.
Meer lezen
Het is niet de eerste keer dat ik dit verhaal lees, dus beticht mij er weer niet van dat ik in herhaling val!
Ik was jong in de jaren 80 ( begonnen in 1974), maar als vrouw met een meewerkende partner en 3 kinderen, heb ik altijd voldoende werk gehad.
Ik heb géén enkele arts van mijn generatie gekend die in armoede leefde, of half time werkte.
Nu is het huilen met de pet op. Patiënten van huisartsen die met pensioen gaan of simpelweg verhuizen, hebben alle moeite van de wereld om ergens onderdak te geraken. Schande vind ik dat!
ik ben in 1977 zelfststandig begonnen en na 2 jaar geassocieerd.Nooit armoede gekend.