Hervorming van Vandenbroucke: een bedreiging voor de nichespecialismen in de oftalmologie

“Ik ben oogarts, gespecialiseerd in neuro-oftalmologie en kinderoftalmologie. Ik werk uitsluitend in een privépraktijk en wel om gezins- en professionele redenen.

Noch kinderoftalmologie noch neuro-oftalmologie is erkend in de huidige codes van de conventie. Dat betekent dat als ik een complex dossier in behandeling neem en alle vereiste aanvullende onderzoeken uitvoer (die 45 tot 90 minuten duren), ik volgens de conventie 52 euro mag factureren, het honorarium voor een gewone basisconsultatie in de oftalmologie. Dat bedrag dekt noch de tijd die ik eraan besteed, noch het specifieke materiaal dat ik heb moeten kopen en dat ik dagelijks gebruik.

Een tiental jaar geleden heb ik in een geconventioneerd ziekenhuis gewerkt. Doordat zo’n spreekuur niet rendabel is, heeft het ziekenhuis me niet het nodige materiaal, paramedisch personeel en voldoende tijd kunnen geven. Daarom ben ik er weggegaan en ben ik privé gaan werken.

Ik heb veel geïnvesteerd in materiaal en moet maandelijks hoge lasten dragen om het te doen functioneren en mijn personeel te betalen. Ik blijf echter toegewijd aan mijn patiënten en mijn beroep. Ik neem al 10 jaar de wachtdienst voor mijn patiënten waar en ik heb een systeem voor urgenties met direct contact uitgewerkt. Mijn patiënten hebben nooit mijn honoraria betwist. Ik reken het conventietarief + 30% aan voor een algemene consultatie en het conventietarief + 15% voor mijn subspecialismen. Ik moet dat doen om zoveel mogelijk patiënten toegang te geven tot die zeldzame specialismen.

Dat evenwicht is echter broos. Aangezien ik lage supplementen aanreken, heb ik maar zeer weinig ruimte om patiënten die recht hebben op een verhoogde tegemoetkoming, op te vangen, en ik werk sinds zes maanden al met verlies, hoewel ik er 30 tot 50 per maand kan zien.

Als het wetsontwerp wordt goedgekeurd, zal ik mijn spreekuur neuro-oftalmologie en kinderoftalmologie moeten afbouwen of stopzetten. Dat spreekuur is nochtans essentieel voor die patiënten, en ik heb er extra opleidingen voor gevolgd, die niet worden erkend door de conventie. Ik zal me noodgedwongen weer moeten beperken tot de basisconsultaties, die de nomenclatuur voorziet.

Op termijn dreigen alle subspecialismen, die een echte intellectuele waarde hebben, maar niet zijn opgenomen in de conventie, te verdwijnen. De vrijheid om zelf mijn tarieven te bepalen is onontbeerlijk om die “nichegeneeskunde” te kunnen blijven uitoefenen.

Ik ben ervan overtuigd dat alle nichesubspecialismen met dat probleem te kampen hebben. In een universitair ziekenhuis blijven was om gezinsredenen geen optie voor mij. Mijn gespecialiseerd spreekuur is nochtans een troef voor de patiënten: ze kunnen snel op spreekuur komen, wat vaak onmogelijk is in grote ziekenhuizen.

Sinds januari 2025 heb ik al meerdere duizenden handtekeningen verzameld van patiënten die me steunen in die strijd. Ik hoop echt dat ik die onafhankelijkheid, die ik altijd ten dienste van mijn patiënten heb gesteld, zal kunnen bewaren.