De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Het huisartsentekort baart iedereen zorgen, niet in het minst de huisartsen die de pensioenleeftijd naderen.
Het huisartsentekort baart iedereen zorgen, niet in het minst de huisartsen die de pensioenleeftijd naderen. Zij zijn bezorgd over wat er met hun patiënten gaat gebeuren als zij stoppen. En zo zijn er wel wat, zeker in Deurne en Borgerhout, waar tegen 2030 in totaal 38 van de 110 artsen met pensioen gaan, aldus Het Nieuwsblad.
Het Nieuwsblad ging in gesprek met drie Deurnse huisartsen die het einde van hun loopbaan naderen. Ze werpen zich op als de spreekbuis voor de oudere generatie solo-artsen, die al (meer dan) veertig jaar een eigen praktijk runnen. Ieder van hen geeft een andere invulling aan zijn ‘fin de carrière’, maar er is één bekommernis die ze allemaal delen. “Waar moeten onze patiënten naartoe als wij stoppen?”
“Wij worden oud samen met onze patiënten”, zegt Jan Dockx (68), al drie jaar pensioengerechtigd, maar nog steeds huisarts op de Dascottelei in Deurne. “We kennen de meesten al veertig jaar. Wij willen hen niet zomaar loslaten, want waar kunnen zij terecht als wij stoppen? Wie gaat hen helpen op hun oude dag? Daar maken wij ons echt zorgen over.”
Hoewel hij de 70 nadert, blijft hij actief als huisarts, in de eerste plaats voor zijn patiënten. “Ik doe het nog altijd heel erg graag”, zegt hij. “En ik ben nog in goede gezondheid. Maar, ik ben ook goed omringd. Ik heb een praktijkassistente die enorm veel administratieve taken overneemt. Die administratieve last is enorm en houdt huisartsen weg van hun kerntaak. Dankzij haar kan ik mij toeleggen op mijn patiënten. Als zij morgen stopt, stop ik overmorgen”, zo zegt hij in Het Nieuwsblad.
Meer lezen
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20231206_96040057
Dit is een halve waarheid.
Ik heb gewerkt tot 80 jaar. De laatste 5 jaren minder door overdracht naar associatie en collega.
Feitelijk stoppen op 65 jaar was vrij onmogelijk omdat noch mijn pensioen, noch mijn reservekapitaal voldoende waren om onze levensstandaard aan te houden ( al was die normaal en zeker niet overdreven uitbundig) gedurende nog twintig jaar met twee (onze vrouwen gingen niet werken maar hielpen ons- dus geen pensioen)
Zonder uitbuiting (of commercialisatie) van cliënteel en betaling van belastingen naar het inkomen, kan verder werken een zegen op persoonlijk vlak zijn maar voor de meeste huisartsen, zonder rijke ouders en/of erfenissen een must op economisch vlak.