“Ik ben arts, geconventioneerd… en ik ben het zat” (getuigenis van een nefrologe)

“Ik vraag me af of ik het beroep, waar ik nochtans zoveel voor heb gegeven, nog verder wil uitoefenen. De studies gelijken op een echt hindernissenparcours in een systeem dat enkel concurrentie waardeert. Ik ben mijn studies begonnen in 1997: drie kandidatuursjaren met een numerus clausus, waarbij je van meet af aan de volgende boodschap meekreeg: “Kijk naar uw buren. Volgens jaar zullen ze er misschien niet meer zijn.” En na 7 jaar studie een beperkte toegang tot specialisatie. Ik heb ’s nachts als laborante gewerkt om mijn studies en mijn huur te kunnen betalen. Na dertien jaar zware inspanningen heb ik eindelijk mijn diploma nefrologie behaald.”

“Ik heb me altijd geconventioneerd. Ik heb eerst in een Franstalig en daarna in een Nederlandstalig universitair ziekenhuis gewerkt. Het was niet eens bij me opgekomen me te deconventioneren aangezien ik in loondienst werkte. Sinds 2019 werk ik als zelfstandig arts in een openbaar ziekenhuis. Gezien de toenemende belasting (ik kon maar 20 minuten per patiënt uittrekken en moest een groot deel van mijn ereloon aan het ziekenhuis afstaan) heb ik de beslissing genomen gedeeltelijk extra muros te gaan werken.”

“Ik trek 60 minuten uit voor nieuwe patiënten en 30 minuten voor controleconsultaties. De consultaties bereid ik voor buiten mijn werkuren. Ik heb aan den lijve ondervonden met welke uitdagingen zelfstandige artsen te kampen krijgen: een praktijkruimte huren, dure software, financiering van medisch materiaal ….”

“Gelukkig wordt de nefrologie vrij goed betaald. Ik kom uit de kosten, ik zoek geen winst en ik blijf geconventioneerd. Ik wil immers iedereen verzorgen, ook patiënten die afhangen van het OCMW of Fedasil.”

“Maar ik begrijp de collegae die die keuze niet kunnen maken, ook al delen ze dezelfde waarden. Sommige medische en paramedische specialismen krijgen gewoonweg te weinig geld. Dan moet je een keuze maken: sneller werken, bandwerk, of financieel niet overleven. Hoe kan je de evolutie van de geneeskunde volgen als de erelonen niet worden verhoogd?”

Alle artsen zijn ervan overtuigd dat de ziekenhuisfinanciering en een herziening van de nomenclatuur essentieel zijn. Maar de minister draait de zaken om. Hij zou eerst de ziekenhuisfinanciering moeten herzien voor hij die vermindert, en hij zou eerst de nomenclatuur moeten herzien voor hij de zorgverstrekkers beperkingen oplegt, en dat in overleg met de artsen.”

“De lasterlijke aanvallen op artsen door video’s van Solidaris, die viraal gaan, en de manipulatieve verklaringen van Vandenbroucke zijn ondraaglijk.”

“Beseffen de mensen wel wat ons vak inhoudt? 9 tot 13 jaar studies, weken van 60-80 uur, wachtdiensten ’s nachts en in het weekeinde, die vaak niet of weinig worden vergoed, een boel onbetaald werk (telefoontjes, mails, discussies met collegae …), een mager pensioen want we beginnen pas bij te dragen ten vroegste vanaf de leeftijd van 26 jaar … En dat alles voor een consultatie voor 30 euro bruto. Daar moet je nog van aftrekken: de sociale bijdragen, de belastingen, de kosten voor de praktijkruimte, het secretariaat, de (bijzonder dure) medische software, verzekeringen en bijscholing. Wat schiet er nog van over?”

“Alle aandacht gaat uit naar de ereloonsupplementen. Wie profiteert daarvan? De politici leiden met de hulp van de ziekenfondsen de aandacht af van het echte probleem. Ze diaboliseren de artsen om van het gezondheidszorgstelsel een winstgevend systeem te kunnen maken ten koste van de patiënt en de kwaliteit.”

“En zelfs als ze de ereloonsupplementen aan banden leggen, raken ze niet aan de verzekeringspremies. Daardoor maken de ziekenfondsen winsten op de rug van de patiënten. En terzelfder tijd kopen sommige “ondernemingen in moeilijkheden” onroerende goederen, woon-zorgcentra en ziekenhuizen op.”

Sinds de covidpandemie zijn er geen echte inspanningen geleverd voor een duurzame opwaardering van de zorgverstrekkers. We hebben applaus gekregen, men heeft ons van alles beloofd, maar na het uitdoven van de gezondheidscrisis zijn de maskers gevallen. Er is niets veranderd voor de verpleegkundigen. Die zijn uitgeput en onderbetaald, maar houden het ziekenhuis draaiende met een onvoorstelbare toewijding. Ook voor de artsen is er niets veranderd tenzij een toenemende stigmatisering en een klimaat van wantrouwen. Waarom zouden jongeren geneeskunde of verpleegkunde gaan studeren, nochtans essentiële beroepen, als alles wordt gedaan om hun waardigheid en engagement uit te hollen?”

“En de bevolking krijgt ook niets te horen over andere maatregelen die stoemelings worden ingevoerd: toegang tot medische dossiers onder het voorwendsel van controle om de patiënten en de artsen beter te kunnen bestraffen of ze het recht te ontzeggen hun beroep uit te oefenen. Terwijl er weinig beroepen zijn die al zo hard worden gecontroleerd als het onze.”

“Neen, ik ben niet bereid de geneeskunst te beoefenen onder dwang en politieke dreiging.”