De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Op de dienst intensieve zorgen was het een massagraf. Er was een man die letterlijk al zijn buren heeft zien sterven”, zo zegt Intensivist Elisabeth De Waele in Humo.
Samen met haar neef - freelancejournalist Filip Van der Elst - schreef ze een boek Intensief, dat een bijzondere inkijk geeft in het leven op de dienst intensieve zorg van het UZ Brussel. ‘Het is altijd zwaar geweest’, zegt De Waele. ‘Maar toen kwam corona, en raakte ik zo onder de indruk van wat er was gebeurd en wat we als zorgverleners hebben verwezenlijkt, dat ik dat wilde neerschrijven.’
«Wereldwijd stierven 6,6 miljoen mensen, maar ook in het UZ Brussel hebben we honderden mensen weten overlijden. Dat is het ergste: hun leed en het leed van de nabestaanden staat boven alles. Maar als zorgverleners hebben we bovenmenselijke prestaties geleverd om te vermijden dat er mensen zouden sterven. Mentaal was het zeer zwaar. We wisten in het begin zo weinig. De beelden vanuit Italië hadden zware indruk gemaakt. Maar ook bij ons was het een organisatorische nachtmerrie: op een bepaald moment hebben we de dienst kinderintensieve zorg omgevormd tot een IZ-zaal voor volwassenen door de kinderen te verhuizen naar de ontwaakzaal van het fertiliteitscentrum. Doodzieke kinderen kwamen tussen vrouwen te liggen met een onvervulde kinderwens: dat was op zijn zachtst gezegd ongelukkig, maar het ging niet anders. We kwamen echt in een wurggreep terecht die maar bleef duren. Dat heeft mensen getekend”, zo zegt dr. De Waele in Humo.
