Over klinische nederigheid

“Een vriend van mij heeft schildklierkanker. Toen hij de diagnose kreeg, ging hij naar drie specialisten. De eerste raadde een volledige thyroïdectomie aan om de hele tumor te verwijderen. De tweede raadde een serie van twee kleinere operaties aan om de tumor te verwijderen in plaats van één enkele operatie. De derde raadde chemotherapie aan, gevolgd door twee kleinere operaties, maar niet het verwijderen van de hele tumor, wat er volgens hem toe zou kunnen leiden dat mijn vriend zijn stem zou verliezen.

Alle drie leken ze overtuigd van hun prognose. Niemand zei "Ik weet het niet".

Een van de grootste uitdagingen in de geneeskunde is het verlangen naar klinische zekerheid. Onze patiënten eisen het. Onze collega's eisen het. Veel artsen, vastbesloten om hun patiënten zekerheid te bieden, schrikken ervoor terug om toe te geven dat ze maar al te vaak geen zekerheid kunnen bieden. Toch weet iedereen die geneeskunde beoefent dat "het hangt ervan af" vaak het meest nauwkeurige antwoord is dat we kunnen geven. Dit probleem kwam duidelijk naar voren tijdens de COVID-19 pandemie, toen veel experts op deze tijd van ernstige ambiguïteit reageerden door goedbedoelde maar misplaatste zekerheid te bieden. In plaats van een gevoel van kalmte te creëren, droegen ze bij aan een erosie van vertrouwen in de gezondheidszorg en de volksgezondheid toen de feiten en omstandigheden snel veranderden.

Nu ik heb nagedacht over hoe artsen reageerden op de COVID-crisis, ben ik tot de overtuiging gekomen dat het gemakkelijk vinden om "ik weet het niet" te zeggen een van de belangrijkste manieren is om vertrouwen op te bouwen bij onze patiënten en bij elkaar. Alle artsen die mijn vriend zag, zijn uitstekende artsen die zich inzetten om hem te helpen. Maar zij zijn, net als zoveel artsen, waarschijnlijk opgeleid om de mythe van de alwetende genezer in stand te houden. Ik denk dat de medische opleiding meer moet doen om deze mythe te ontkrachten, zodat we onze patiënten effectiever kunnen helpen.

Toen ik begin jaren 2000 op de Harvard Medical School zat, introduceerde prof. Daniel Lowenstein,- toen de decaan voor medisch onderwijs - een nieuw curriculum dat de nadruk legde op wat ik klinische nederigheid ben gaan noemen. In de jaren 1980 en 1990 werden artsen getraind om volledig vertrouwen te hebben in hun enorme medische kennis, maar mensen zoals dr. Lowenstein pleitten voor een andere aanpak. Vandaag betekent meesterschap niet dat je veel informatie moet kennen, maar dat je informatie moet synthetiseren.

Ik heb gemerkt dat dit soort nederigheid een geweldige vaardigheid is om vertrouwen op te bouwen als manager buiten een klinische omgeving. Maar ondanks veranderingen in de loop der jaren vind ik een dergelijke benadering nog steeds zeldzaam in de geneeskunde. Om me te helpen nadenken over waarom dat zo is, heb ik een handvol van mijn mede-HMS-alumni gevraagd naar hun ervaringen met wat ik "klinische nederigheid" noem. Ik denk dat hun gedachten een goed uitgangspunt vormen voor wat hopelijk een breder gesprek over dit onderwerp zal worden.”

Genevieve Ostyn

Meer lezen

https://magazine.hms.harvard.edu/articles/clinical-humility-and-limits-medical-knowledge?utm_source=AcousticMailing&utm_medium=email&utm_campaign=HMM%20-%20Spring%202024%20-%20June%20-%20OCER%20(1)%20remainder&utm_content=HarvardMedicinemagazineJune_24