“Radiologische fouten zullen altijd voorkomen”

“Ik spreek al enkele jaren met radiologen over fouten. Onlangs heb ik de gelegenheid gehad om de problemen te bespreken met andere groepen, waaronder advocaten, journalisten en regelgevers. Twee vragen komen vaak terug in deze gesprekken. De eerste betreft het bestaan van een "aanvaardbaar" foutenpercentage in de radiologie. Bestaat dat, en zo ja, wat is dat dan? Mijn eerste reactie hierop is: aanvaardbaar voor wie? Als ik een patiënt schade zou berokkenen door een verkeerde interpretatie van mijn beelden, zou ik dat niet als "aanvaardbaar" beschouwen, hoe bekwaam de radioloog meestal ook is. Voor mij als radioloog is het ook niet "acceptabel". Ik haat het als dingen verkeerd gaan. Ja, ik weet dat het gebeurt, maar dat maakt het nog niet acceptabel.

Als acceptabel geen goed woord is in deze context, laten we het dan anders zeggen. Als het niet "acceptabel" is, is er dan een "redelijk", "verwacht" of "te rechtvaardigen" foutenpercentage? Nee, helaas niet. Het is duidelijk dat sommige radiologen beter zijn in hun werk dan anderen, net als bij de meeste andere vormen van menselijke activiteit. Het aantal fouten dat een individuele radioloog maakt, varieert echter niet alleen naargelang de aard van de gerapporteerde onderzoeken - het zal niet verbazen dat de rapportage van complexere onderzoeken over het algemeen meer fouten zal opleveren - maar ook de snelheid waarmee onze fouten worden gedetecteerd en als zodanig worden geregistreerd, is onderhevig aan variatie.

De tweede vraag die vaak opduikt in deze discussies is of sommige fouten zo flagrant zijn dat ze nooit gemaakt zouden mogen worden - radiologische "never events" zo u wilt. Zijn er radiologische verschijnselen die zo voor de hand liggend zijn dat geen enkele competente persoon de juiste diagnose zou kunnen stellen? Ik heb hier een probleem mee, want hoewel ik objectief gezien denk dat het antwoord waarschijnlijk ja is, ben ik me pijnlijk bewust van de vele keren dat ik in mijn eigen praktijk een voor de hand liggende diagnose niet heb gesteld.1 Hoe heb ik dat in hemelsnaam gemist? Elke radioloog is vreselijk bekend met het zinkende gevoel dat bij die gedachte hoort. Sommige redenen kennen we en andere kunnen we vermoeden. Onvolledige of onnauwkeurige klinische informatie, suboptimale kijkomstandigheden en onderbrekingen kunnen allemaal bijdragen, samen met een reeks cognitieve vooroordelen die ons op het verkeerde pad kunnen brengen. Lopend onderzoek naar aandachtsverlies met behulp van functionele magnetische resonantiebeeldvormingstechnieken kan verdere aanwijzingen geven.2 Dat er een verband bestaat tussen vermoeidheid of overmatige werkbelasting en foutenpercentages valt niet te ontkennen, maar de precieze aard van het verband wordt niet volledig begrepen en een recent onderzoek concludeerde dat er nog niet genoeg bewijs is om de werkbelasting van radiologen te reguleren of dagelijkse maxima aan te bevelen.34 De oorzaak van fouten in de radiologie is complex en multifactorieel, wat betekent dat het terugdringen ervan ook een reeks strategieën vereist. En ja, kunstmatige intelligentie en machinaal leren zullen ons ongetwijfeld helpen om sommige fouten te voorkomen door de menselijke elementen in de interpretatie te verminderen, maar vrijwel zeker ten koste van de introductie van nieuwe bronnen en soorten fouten die hun eigen beperkingen vereisen.

Fouten - zelfs hele slechte - zullen gemaakt blijven worden bij beeldinterpretatie, zelfs door hele goede radiologen. Erkenning daarvan is niet hetzelfde als zelfgenoegzaamheid.”

https://www.bmj.com/content/385/bmj.q847