We zijn verheugd om u mee te delen dat het jaarlijkse congres «De ontmoetingen van Endocrinologie-Diabetes » zal plaatsvinden op zaterdag 29 november in het Holiday Inn Brussels Airport hotel, evenals online.
Dit evenement, georganiseerd door de vzw EDUETHICS, samen met Professoren Christophe De Block (UZ Antwerpen) en Régis Radermecker (U Liège), is een must geworden voor huisartsen en praktiserende diabetologen.
Er zal aandacht zijn voor de endocrinologie in de brede zin van het woord, maar ook voor de behandeling van diabetes die zoals de afgelopen jaren duidelijk werd constant evolueert. Een niet te missen afspraak voor zorgprofessionals die de levenskwaliteit van het almaar stijgend aantal diabetespatiënten ten goede zal komen.
Goed om problemen te blijven benoemen. De discussie was dezelfde 30 jaar geleden en in de praktijk lijkt er misschien weinig gewijzigd.
In een gezonde onderneming waakt een audit comité binnen een raad van bestuur over vergoedingen, kosten aan externe leveranciers (zoals zelfstandige artsen), stelt men een jaar rapport voor dat gepubliceerd wordt, geeft men aanbevelingen... Veel ziekenhuizen zijn publiek-private samenwerkingen. Er bestaat zoiets als een openbaarheid van bestuur. Kan men audit comités en gemeenteraden niet activeren? Name and shame werkt goed en snel, excessen kun je zo snel tegengaan en omzetten in positieve herinvesteringen...
Graag ook het probleem van marktconforme pensioenopbouw toevoegen aan de discussie, zeker als men wil vergelijken met een premier (of een statutair benoemd ambtenaar aan bv de UGent). Je kan een fortuin verdienen of verdiend hebben maar met jaarlijkse inflatie van 5% (veroorzaakt door quantitave easing = herverdeling) en toekomstige vermogenstaxatie zal er niet veel overblijven (als je het niet kan beheren door een werkdruk waar er NB -itt tot de NHS/BMA- geen enkele controle op is)... Tegenwoordig geeft en neemt de overheid en komt er aan reeële koopkracht voor grootverdieners met reserve (als ze die niet beheren) eigenlijk geen koopkracht meer bij (een jaar werken dekt het jaarlijks verlies van koopkracht als je 20 jaar gespaard hebt)... Er is nood aan een new deal, echter wat nu op tafel ligt zal de problematiek van pensioenopbouw niet oplossen en is nodeloos complex... Een combinatie van een bescheiden traag stijgend bediendestatuut aangevuld met een continu dalend % van wat er nu uitgedeeld wordt (het wordt ook jaarlijks aangepast) met controle door audit-comités ware misschien makkelijker en snelle te realiseren geweest... Ons systeem heeft ook voordelen, als patiënt kom je liever bij ons terecht dan bij de NHS die de Britse maatschappij ook kost... En onze geniale Minister van Volksgezondheid suggereerde reeds in de vorige eeuw De remedie tegen quantiative easing : quantitative tightening (geld verbranden bij verbeurd verklaard bezit van criminelen). Zo beschermt men de gepensioneerden die niet genieten van een zeer royaal overheidspensioen aan 80% van hun geïndexeerde wedde zoals dit het geval is bij de collega Vox Clamantis...
Et alors?