De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
"Mijn familie klaagde onlangs dat ik een groot deel van mijn vrije tijd een onofficiële huisarts ben", zo zegt huisarts Zoe Rog in Pulse Today.
"Zelfs als ik erin slaag uit te loggen van mijn werklaptop, lijken medische vragen nog steeds de rest van mijn leven te infiltreren. De Orde raadt ons af om medisch advies te geven aan vrienden en familie, en in principe ben ik het daar helemaal mee eens, maar het is vaak niet zo eenvoudig als mensen vastbesloten zijn.
Een paar weken geleden nam ik mijn dochter mee naar de manicure voor een speciale gebeurtenis en om wat tijd met haar door te brengen. Ze was nogal verbaasd toen de therapeute die mijn behandeling gaf, wachtte tot ze mijn handen in een bakje water had en van de gelegenheid gebruik maakte om me te vragen naar een lijst met medische problemen waarmee ze haar eigen huisarts blijkbaar niet wilde lastigvallen omdat 'ze het druk hebben'.
Helaas gebeuren dit soort dingen maar al te vaak.
Maar zelfs als ik thuis ben, ontkom ik niet aan de medische vragen. Ongevraagde foto's van knobbels, uitslag en moedervlekken verschijnen in mijn WhatsApp als een macabere quiz en ik vind het vooral verbijsterend dat mensen me graag willen testen door deze foto's te sturen zonder enige vorm van geschiedenis met betrekking tot het probleem. Meestal stuur ik links naar NICE-richtlijnen en nuttige webpagina's.
Ik probeer mensen niet te vertellen wat ik voor werk doe. Ik ben ooit met een vriendin op vakantie geweest met de afspraak dat we niemand over mijn werk zouden vertellen. Binnen drie dagen vertelde een dame in ons hotel me twee uur lang over haar ervaringen met de behandeling van kanker. Volgens mijn geërgerde vriend kon ik net zo goed mijn beroep op mijn voorhoofd tatoeëren.
Mensen worden door anderen aangemoedigd om dingen met spoed door een huisarts te laten controleren, want je kunt natuurlijk niet voorzichtig genoeg zijn. En natuurlijk, als je toevallig een huisarts kent, is het veel beter om het onofficieel te vragen, want huisartsen hebben het druk, maar hun vrije tijd is precies dat - vrij voor de meest volhardenden."
Meer lezen
https://www.pulsetoday.co.uk/views/zoe-rog/never-off-duty/
In 1988 lag ik in het moederhuis nadat ik was bevallen van mijn oudste dochter. Ik was aan het werk sinds 1985 en had tot dan geen verlof genomen. Voor mij was het een opluchting om met recht en reden te zijn ontslaan van steeds mijn aandacht erbij te moeten houden. In de loop van de week, die ik in het ziekenhuis vertoefde, steekt plots iemand de deur open : "Hé dokter, ik hoorde dat je bevallen bent en ik kwam net op bezoek bij een vriendin. Zou je eens naar mijn voet willen kijken?!" Ik dacht : "This is the end."
Het is inderdaad moeilijk om tegen je "naasten" neen te zeggen.
Ook in je vriendenkring is het niet evident. Uitleggen dat bij een klacht een dossier, voorkennis en technische middelen nodig zijn, kan wat helpen om niet verder op een gesteld probleem in te gaan. Wanneer men zo brutaal is de vraag met omringenden te delen is de opmerking "kleed je eens uit" soms een dooddoener die je kan redden.
Zelf verzwijgen dat je dokter bent helpt ook al niet, dat fluisteren of zelfs roepen de anderen wel.
Misschien is het een kruis dat we moeten dragen?