De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Maïté Stiévenart is al meer dan twintig jaar tandarts. Ze oefent haar beroep met passie uit, maar gaat gebukt onder de wettelijke en financiële lasten. Numerus clausus, werken voor een andere tandarts, minder terugbetaling en dreiging van de kaderwet … ze waarschuwt dan ook voor een onzekere toekomst voor de tandheelkunde, een toekomst waarin tijd, kwaliteit en het menselijke dreigen te verdwijnen ten koste van de patiënten.
“Ik ben gediplomeerd tandarts sinds 2003. Wij zijn de tweede promotie waarop de numerus clausus is toegepast. We hebben daartegen betoogd omdat we wisten dat dat zou uitmonden in een tekort aan artsen. Nochtans bestaat die numerus clausus nog altijd, maar verkiest men artsen aan te werven die hun studies in het buitenland hebben gedaan. Zoek de fout. Ik heb een specialisatie van 3 jaar (2 dagen per week), niet terugbetaald, gevolgd in een universitair ziekenhuis. Ik werk als medewerkster in 2 kabinetten die gespecialiseerd zijn in parodontitis en implantaten. Ik werk dus voor een andere tandarts. Ik ontvang een bruto bedrag, waar ik mijn belastingen, sociale bijdragen, verzekeringen … van moet aftrekken.
Wij zijn niet geconventioneerd. We werken met nieuwe spitstechnologieën en kwalitatieve materialen. Er zijn evenveel tandartsassistenten als tandartsen, waarmee we een volledige en nog menselijkere zorg verstrekken. Dat alles heeft een prijs. De wachttijden worden alsmaar langer (nu al 4 maanden). Voor patiënten met een aandoening van het parodontium wordt dat problematisch.
Ik trek minstens 45 minuten uit per patiënt. Bij de eerste consultatie neem ik de tijd om uitleg te geven over parodontitis en hoe je je tanden moet poetsen. Uitleggen en verzorgen, dat is de basis van een goede gezondheid van de tanden.
De patiënten zijn zeer vaak gestrest als ze bij ons komen, en ik neem graag de tijd om met hen te spreken, ze op hun gemak te stellen en naar hen te luisteren.
Ik vrees dat, als de kaderwet erdoor komt, ik me niet meer kan veroorloven voldoende tijd per patiënt te nemen zoals nu. De lasten zullen immers niet dalen. Misschien moeten we dan het aantal tandartsassistenten verlagen.
Sinds de wet van de pseudocodes erdoor is, hebben we onze tarieven niet veranderd, maar de patiënten worden minder terugbetaald door de aanvullende tandverzekering van het ziekenfonds, dat beslist wat het terugbetaalt en wat niet. De grote verliezers zijn dus de patiënten.
Ik maak me zorgen over mijn beroep. Met de kaderwet zoals ze voorligt, zal het immers onmogelijk worden eenzelfde kwaliteit van zorg te bieden en evenveel tijd uit te trekken voor de patiënten. Hervormen, ja, maar in overleg met alle actoren van de gezondheidszorg.
Ik ben vooral ook bang voor de toekomst van de gezondheidszorg in België als men de zorgverstrekkers zo gaat ontmoedigen dat er geen meer zullen zijn.
Belgische Unie van Gezondheidswerkers.
