De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Patiënten moeten soms tot twee jaar wachten voor ze zich bij een huisartsenpraktijk kunnen aansluiten, zo blijkt uit een bevraging van De Standaard.
Het huisartsentekort weegt bij veel huisartsen zwaar door. Twee artsen uit Kruibeke en Turnhout, regio’s met een groot probleem, getuigen in De Standaard.
Wim Schippers ging zo’n elf jaar geleden aan de slag in een Turnhoutse groepspraktijk die groeide van een koppel naar vijf vaste huisartsen en twee artsen in opleiding.
De praktijk voerde in 2020 een patiëntenstop in. “100 procent van de praktijken in Turnhout en Oud-Turnhout heeft dat. In de Noorderkempen is dat 70 procent. Veel buurgemeenten weigeren Turnhoutse patiënten die elders proberen. Sommigen hebben een absolute stop of laten eventueel nog familieleden toe. Bij ons zijn nieuwkomers in de buurt nog welkom, al wordt ook die straal steeds kleiner. En we moeten eerlijk zijn, als de situatie niet verandert, dan gaat ook dat niet blijven duren. Soms valt een collega langdurig uit. Dan heb je er plots een paar honderd patiënten bij. Dat is voor de patiënt uiteraard niet aangenaam. Mensen bellen soms in paniek dat ze geen arts vinden. Ze raken telefonisch niet makkelijk binnen. Ze merken dat ze minder vlot bij de arts terechtkunnen. We proberen de urgentie in te schatten, maar soms kan het pas op het einde van de week.”
https://www.standaard.be/cnt/dmf20220707_97677774
Ondersteun meer de solo artsen...die willen nog hard werken...en verklaar niet alle dagen dat ze moeten verdwijnen
Ook al begrijp ik de situatie, toch vind ik het een schande. In de Code staat dat iedereen recht heeft op de zorgen die hij nodig heeft. Als er een patiënt overlijdt omdat die zorg geweigerd wordt, wie gaat er dan in de fout? Om te beginnen niet het ziekenhuis, zij zijn niet de vuilbak van wat de huisarts niet kan ( of wil ) doen. De overheid? Maar die dienen nu eenmaal niet de zorgen toe.
Hoe komt het dat dit probleem zich 20 jaar geleden nooit stelde?
Hoe komt het dat waar één oude soloarts verdwijnt ze er 2 jongere nodig hebben om diens werk over te nemen?
Is het niet de grote mentaliteitswijziging die daar schuld aan heeft en zoals een laureaat Huisarts ook schreef: huisarts is geen roeping meer maar een beroep.
Zo, dan zit je met de gebakken peren en dat iedereen zijn hand maar eens op zijn borst legt!
@ cornelissen Anthony :
-ja, iedereen heeft recht op zorgen, maar het heeft geen zin om je als zorgverlener zodanig uit de naad te werken dat je erbij neervalt. Dan kan je ook geen goede zorg meer leveren of -erger- maak je fouten. (dat heeft ondergetekende hardwerkende huisarts in een groepspraktijk 8 jaar geleden zelf moeten ervaren, helaas)
-verschil met 20 jaar geleden ? 1) Er waren meer huisartsen (velen die intussen gepensioneerd zijn, en begin 2000 was de instroom van nieuwe huisartsen laag); 2)de zorgvraag was kleiner en simpeler (één of twee acute problemen per raadpleging); 3)het takenpakket is nu veel uitgebreider (meer chronische zorgprotocollen, meer accenten op preventie, meer uitgebouwde palliatieve zorg, meer "vermaatschappelijking" van psychische zorg, en dus verschuiving naar de huisarts, kortere opnames, en dus weer verschuiving naar de huisarts); 4) patiënten vragen (terecht) meer uitleg en tijd en zijn soms ook (onterecht) veeleisender, waardoor je minder patiënten per uur kan zien 5) nieuwe huisartsen wensen ook voor hun gezin te kunnen zorgen (en niet alleen de vrouwelijke collega's) en dat kan je hen niet kwalijk nemen.
-dat de gemiddelde solo-arts meer patiënten zag, neem ik aan, en ze mogen zeker meer ondersteuning krijgen, maar draai het probleem niet om : het is niet door de solo arts meer te ondersteunen dat je noodzakelijk meer harder werkende solo artsen zult krijgen, het is omdat de zorgzwaarte alleen dragen niet evident is, dat de meeste afgestudeerden helemaal niet als solo arts aan de slag willen, ondersteuning of niet.
-mentaliteitswijziging ? ja, maar is die niet terecht ? Moeten we als arts verplicht ons plooien en uitwringen om dag en nacht het uiterste van onszelf te geven onder het mom van een "roeping"
-hand op zijn borst leggen (bedoeld wordt, denk ik : hand in eigen boezem steken): nee, ik voel me niet schuldig dat ik naast 50 uur werken per week (in plaats van 60-65!), nu iets meer tijd heb voor mezelf en mijn gezin, en daardoor minder patiënten kan zien dan 8 jaar geleden. Er zijn nu eenmaal meer huisartsen nodig om hetzelfde aantal patiënten te verzorgen als vroeger, en als ik mijn beroep als roeping wil blijven aanvoelen, dan moest ik downsizen. Een roeping is niet hetzelfde als een uitputtingsslag