Type 2-diabetes: sneller en langer behandelen met een GLP-1-receptoragonist zou de hersenen kunnen beschermen

De auteurs hebben een analyse uitgevoerd van de samengevoegde gegevens van 18 gerandomiseerde, placebogecontroleerde studies bij in het totaal 11 114 patiënten. De cognitieve functies werden geëvalueerd met de MMSE (Mini-Mental State Examination) en de Montreal Cognitive Assessment (MoCA). De cognitieve functies waren significant beter bij de patiënten die werden behandeld met een GLP-1-receptoragonist, dan in de placebogroep: gewogen gemiddelde stijging van de MMSE en de MoCA met respectievelijk 1,33 en 1,70 punten. Het verschil was groter bij behandeling gedurende minstens 24 weken dan met een kortere behandeling en was vooral duidelijk bij de patiënten die bij inclusie in de studie een MMSE hadden van minder dan 23. Dat zou erop kunnen wijzen dat het effect sterker is bij patiënten die al een cognitief deficit vertonen.

De methodologische kwaliteit van de verschillende studies is aanvaardbaar (Jadad-score ≥ 3). Sensitiviteitsanalyses bevestigen de stevigheid van de resultaten hoewel de studies erg heterogeen waren. De auteurs erkennen evenwel dat hun meta-analyse toch enkele zwaktes vertoont: overwegend studies van matige kwaliteit, gedetailleerde analyses volgens subgroepen of de dosering waren onmogelijk, de neuroprotectieve mechanismen zijn nog niet opgehelderd, onzekerheid over de vraag of die resultaten mogen worden doorgetrokken naar zwaarlijvige mensen zonder diabetes, en het feit dat de meeste studies zijn uitgevoerd in China, zodat het moeilijk is die bevindingen te veralgemenen. Ze concluderen dat “een behandeling met een GLP-1-receptoragonist bij type 2-diabetespatiënten de cognitieve functies lijkt te verbeteren in vergelijking met een placebo en dat dat effect nog sterker zou kunnen zijn als de GLP-1-receptoragonist vroeg wordt gestart en lang wordt voorgeschreven.”