“Verplichte pensioenleeftijd voor artsen is niet fair”

“Ik las onlangs een artikel over een 100-jarige arts genaamd Howard Tucker die nog altijd actief is in Cleveland. Dr. Tucker begon zijn werk als neuroloog in 1947, toen Harry Truman president was.

Hoewel hij natuurlijk een extreem voorbeeld is, vertegenwoordigt dr. Tucker een belangrijke demografische trend: De Verenigde Staten hebben een groeiend aantal oudere artsen. Zelfs nu de babyboomers de pensioengerechtigde leeftijd bereiken, kiezen velen ervoor hun beroep als arts uit te oefenen. Uit een onderzoek in 2020 bleek dat bijna een derde van de bevoegde artsen in de Verenigde Staten 60 jaar of ouder was, tegenover een kwart in 2010.

Gezien de alarmerende niveaus van burn-out en verloop in de Amerikaanse gezondheidszorg is deze trend niet geheel ongewenst. De Association of American Medical Colleges voorspelt een tekort van 38.000 artsen of meer in de komende 12 jaar. Uit een recent onderzoek bij werknemers in de gezondheidszorg bleek dat een vijfde van de artsen (en nog meer verpleegkundigen) overweegt hun praktijk binnen twee jaar te verlaten. Oude artsen zijn zeker beter dan geen artsen.

Maar ouder worden brengt onvermijdelijk fysieke en mentale achteruitgang met zich mee, wat de prestaties van artsen kan beïnvloeden en patiënten in gevaar kan brengen. Luchtverkeersleiders moeten op 56-jarige leeftijd met pensioen en piloten moeten op 65-jarige leeftijd stoppen met het vliegen van commerciële vluchten. Voor artsen gelden dergelijke beperkingen niet, hoewel hun beslissingen ook cruciaal zijn voor het leven van mensen. Zouden ze dat moeten doen?

Als arts vind ik een verplichte pensioenleeftijd een grove en oneerlijke oplossing. Een betere aanpak zou zijn om na een bepaalde leeftijd (zeg, om de twee of drie jaar) periodieke competentiebeoordelingen verplicht te stellen (zeg, 65 of 70). Deze competentie-examens zouden de rudimentaire mentale en fysieke capaciteiten voor het uitoefenen van de geneeskunde meten. Ze zouden bijvoorbeeld neuropsychiatrische tests kunnen omvatten om lage cognitieve stoornissen op te sporen, evenals tests van het gezichtsvermogen.

Het is belangrijk om eerlijk te zijn over veroudering. Volgens een recente studie in JAMA Neurology kan een op de vijf volwassenen boven de 65 jaar leven met cognitieve stoornissen die niet in verhouding staan tot de normale leeftijdgerelateerde veranderingen. Het probleem wordt erger naarmate we ouder worden. Ongeveer 40 procent van de Amerikanen boven de 85 jaar zou een meetbare cognitieve stoornis hebben. Leeftijd mag dan slechts een getal zijn, het is wel een getal dat sterk samenhangt met lichamelijke en geestelijke achteruitgang.”

https://www.nytimes.com/2022/11/28/opinion/doctors-aging-competency-test.html