De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Er moet meer worden gedaan om artsen aan te trekken en in de zorg te houden. Anders zal de volgende generatie gewoon niet geïnteresseerd zijn, aldus een arts in het tijdschrift van de British Medical Association.
“Negentig pond voor het eerste half uur om het probleem te vinden en te diagnosticeren. Daarna 75 pond per half uur. Dat zei de loodgieter. Ik zuchtte, stemde toe en zette de TV aan. Het nieuws ging over de reactie van artsen op de aanbeveling van het Ministerie van Volksgezondheid om het salaris van NHS-personeel in Engeland met 1 procent te verhogen. Na alle opofferingen die zij en hun NHS-collega's de afgelopen 18 maanden hebben gemaakt, leek het wreed en oneerlijk”, zo zegt dr. Radhamanohar Macherla.
“Om een arts in de NHS te worden duurt het minstens 13 jaar. Het brengt een aantal strenge examens, beoordelingen en uitgebreide training met zich mee. Na dit alles komt het basissalaris van een consulent neer op ongeveer £20 voor een half uur.
Vergelijk dat eens met die £90 per half uur die de loodgieter me aanrekende. Ik respecteer hun en ander vakkundig werk, en hoeveel ze aanrekenen is hun zaak. Maar als je mensen wil aanmoedigen om dokter te worden, kunnen dergelijke maatschappelijke perspectieven niet worden genegeerd. Uit recente enquêtes blijkt dat meer dan een op de vijf artsen overweegt het beroep helemaal op te geven en dat een derde van plan is het beroep voortijdig te verlaten.
Eén probleem is dat de NHS een vreemd bedrijfsmodel heeft. Hoewel de dienst als geheel geen winstoogmerk heeft, is de cultuur van winstgericht ondernemen hardnekkig verankerd in de obsessie met doelstellingen en de financiële sancties voor het niet halen ervan.
Maar zelfs in de meest winstgerichte privébedrijven, is er een besef dat ze moeten zorgen voor het welzijn van werknemers, anders vertrekken ze. De NHS lijkt dit niet begrepen te hebben.
Ik sprak laatst met mijn 13-jarige kleinzoon, en vroeg hem wat hij in de toekomst wilde worden. Een astronaut, misschien, zei hij. Rechten, suggereerde hij, of architectuur, de uitvoerende kunsten, vliegtuigen besturen. Heel goed, zei ik. En toen wachtte ik. Zijn beide grootvaders, zijn vader en zijn oom zijn dokters.
"En... geneeskunde? vroeg ik. Hij glimlachte. Opa, als ik elke dag hoor hoe vreselijk en ellendig het leven is om arts te zijn, waarom zou ik er dan voor kiezen om arts te worden? Dat kan tellen als les. Onze kinderen zien ons soms nauwelijks, en als ze ons zien, nemen we onze problemen mee naar huis. Er is ook een les voor de regering. Ze gaat ervan uit dat genoeg mensen dit werk willen blijven doen.
Misschien is de keuze van mijn kleinzoon een juiste. Maar dan is het triest voor de maatschappij als jonge aspirant-studenten worden afgeschrikt door de weinig benijdenswaardige staat waarin de medische professie zich bevindt.”
https://www.bma.org.uk/news-and-opinion/viewpoint-why-doesn-t-my-grandson-want-to-become-a-doctor
Ik was huisarts en op pensioen op 65 jr, nu tien jaar geleden. Twee van mijn drie dochters hadden de ambitie om geneeskunde te studeren
maar wilden een menswaardiger leven dan hun vader. Dus geen geneeskunde gestudeerd maar Licenciaat Rechten en Wiskunde + Informatica en de ene heeft nu een functie als juriste in een bedrijf dat wereldwijd werken uitvoert en de tweede werkt als IT-specialist in het verzekeringswezen. Hoe dikwijls hebben ze nu toch al niet gezegd tegen hun ouders :'papa/mama, wat zijn we toch blij dat we geen geneeskunde gestudeerd hebben, wij hebben toch een veel beter leven dan jullie gehad hebben en worden nog goed betaald en hebben nog tijd voor een normaal sociaal leven.