De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
"De dagen van het conservatisme in witte jassen in de gezondheidszorg zijn geteld”, zo zegt Bea Duric, student geneeskunde in de BMJ.
Als geneeskundestudenten worden we voortdurend beheerst door ideeën over “professionaliteit” die elk aspect van onze interactie met patiënten dicteren, van de behandeling van een ziekte tot ons eigen uiterlijk. Professionaliteit is een vitaal element van patiëntenzorg dat veiligheid en kwaliteit garandeert. Maar wanneer het wordt toegepast als een breed concept, kan het gemakkelijk veranderen in een instrument dat wordt gebruikt om het uiterlijk van artsen te controleren, vooral wanneer ze buiten de regressieve, enge conventies vallen van hoe een arts eruit “hoort” te zien. Dit is vooral waar nu de demografie van de beroepsbevolking blijft veranderen en we een grotere etnische en genderdiversiteit zien die de stereotypen over de medische gemeenschap doorbreekt.
Veel artsen laten nu het traditionele cliché van de “witte jas” achter zich en kiezen voor modernere en inventievere persoonlijke stijlen. Toch blijven er taboes bestaan over tatoeages in de medische wereld. Uit een onderzoek uit 2018 bleek dat zowel geneeskundestudenten als artsen zichtbare tatoeages soms zien als een afbreuk aan de professionaliteit van een arts.
Professionaliteit hoeft niet ten koste te gaan van individualiteit, want de twee sluiten elkaar niet uit. Hoewel het eerste een maatstaf is voor de competentie of vaardigheid die van een professional wordt verwacht, is het tweede een zeer persoonlijke uitdrukking van stijl en identiteit die geen verband houdt met hoe goed je bent als arts. Sterker nog, in een werkomgeving die wordt omschreven als in toenemende mate “giftig” en “one-size-fits-all”, zou het aanmoedigen van mensen om hun individualiteit te uiten artsen minder het gevoel geven dat ze inwisselbare radertjes in een machine zijn, wat het moreel zou verbeteren en zou helpen om de geestelijke gezondheidscrisis onder zorgverleners aan te pakken.
In veel verschillende gemeenschappen en diasporagemeenschappen hebben tatoeages ook een culturele waarde, omdat lichaamskunst voorouderlijke tradities en door de familie opgelegde rituelen4 nabootst en het gevoel van saamhorigheid en identiteit versterkt. Als we serieus meer diversiteit en cultureel bewustzijn in de gezondheidszorg willen bevorderen, dan moeten we de verschillende uiterlijke kenmerken van onze zorgverleners erkennen en beschermen.
Er is geen “conventionele dokter”, of in ieder geval moeten we daar niet op aandringen. En als het gaat om lichaamskunst, weten we dat bezwaren op basis van zorgen over professionaliteit of patiënttevredenheid niet op bewijs zijn gebaseerd. Uit een onderzoek uit 2018 van het Emergency Medicine Journal bleek dat patiënten getatoeëerde artsen niet als minder competent, zorgzaam, professioneel of betrouwbaar beschouwden dan hun ongetatoeëerde collega's. Dit is in overeenstemming met breder bewijs dat suggereert dat getatoeëerde artsen minder competent, zorgzaam, professioneel of betrouwbaar zijn. Dit is in lijn met breder bewijs dat suggereert dat artsen kritischer zijn over het uiterlijk van andere artsen dan patiënten. Het idee dat tatoeages “onprofessioneel” zijn bij een arts lijkt dus eerder een zelfopgelegd idee te zijn dan een bijproduct van de verwachtingen van patiënten.”
Meer lezen
https://www.bmj.com/content/378/bmj.o1744
Rik Torfs schijft in zijn boek "Het Vaticaan" dat het voor iemand die carriere wil maken dikwijls beter is niet de indruk te geven dat ie in staat is zelfstandig te denken.
De geneeskunde is te belangrijk pm het aan doktoors over te laten. Ik heb soms de indruk dat de overheid het liefst heeft dat we allen in het gareel lopen.
Spontaan denk ik dan aan Charlie Chaplin die in "Modern Times" uiteindelijk onderdeel wordt van de machine.
Ook twijfelen de patiënten dikwijls aan de bekwaamheid van de dokter als die te veel kent van zaken die niet tot zijn bevoegdheid behoren.
Dr. Victor Vanspauwen