De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“In een andere tijd, toen weinig patiënten een auto of een telefoon hadden, bezochten huisartsen ongeveer elke maand hun meest kwetsbare patiënten”, zo schrijft huisarts Helen Salisbury in de BMJ.
“Er waren weinig richtlijnen te volgen of vakjes aan te kruisen.”
“Ik vraag me af of we misschien iets belangrijks zijn kwijtgeraakt. Veel van ons huidige werk bestaat uit het reageren op dringende vragen: de wachtrij kan fysiek zijn, aan de telefoon of in de online triage-inbox, maar er zijn altijd mensen die op onze aandacht wachten. En als we klaar zijn met de wachtrij, moeten we onze aandacht richten op de business, ervoor zorgen dat we de vakjes in de kwaliteitsmetriek hebben aangevinkt om punten te verdienen, en punten betekenen prijzen (of tenminste genoeg geld om het personeel en de rekeningen te betalen). We moeten ervoor zorgen dat onze praktijkprotocollen up-to-date zijn.
Als we niet zo bezig waren met het dringende en het van buitenaf opgelegde "noodzakelijke", welke belangrijke dingen zouden we dan in plaats daarvan kunnen doen? We hebben onlangs onze lijst van aan huis gebonden patiënten bekeken om te zien hoeveel er het afgelopen jaar niet door een huisarts zijn bezocht. Zij kunnen een paramedicus hebben gezien voor een acute ziekte, of een wijkverpleegkundige die een griepprik brengt, maar dit vervangt niet een persoonlijk gesprek met je eigen dokter.
Deze bezoeken zijn voor mij niet alleen een gelegenheid om de bloeddruk te controleren en de geneesmiddelen te bekijken - wat waarschijnlijk door andere leden van het team kan worden gedaan - maar ook om mijn kennis van mijn patiënten bij te werken. Hoe snel bewegen ze? Hoe scherp of vertroebeld is hun zicht, gehoor en intellect? Ik heb graag een beeld van elk van mijn oudere patiënten, zodat ik, als ze ziek worden, weet wat hun normale toestand is. Dit vormt de basis voor gesprekken en beslissingen met hun familie en andere gezondheidswerkers.
Maakt het uit voor de patiënten? Misschien niet voor iedereen, maar ik denk dat velen van hen het belangrijk vinden dat ze een dokter hebben die ze kennen en die hen kent. Het is veel gemakkelijker om hulp te vragen aan iemand die je al kent, en erop te vertrouwen dat hij of zij zal reageren. En niet iedereen heeft dat gevoel van veiligheid - de geruststelling dat iemand voor hen zorgt.
Misschien is het tijd om onze prioriteiten te herzien: moet ik echt spreadsheets met doelstellingen en resultaten doorspitten en achteraf uitzonderingscodes toevoegen? Of kan ik die tijd beter besteden aan de zorg voor mijn patiënten?”
Ik denk dat een huisbezoek je ook de omgeving van de patiënt beter laat inschatten. Hoe woont hij? armmoedig of luxueus, proper of eerder onverzorgd? Je kan zoveel leren als je je patiënt thuis bezoekt! Jammer dat het verkeer zo druk is en er weinig parkeermogelijkheden zijn.
Ik denk dat een huisbezoek je ook de omgeving van de patiënt beter laat inschatten. Hoe woont hij? armmoedig of luxueus, proper of eerder onverzorgd? Je kan zoveel leren als je je patiënt thuis bezoekt! Jammer dat het verkeer zo druk is en er weinig parkeermogelijkheden zijn.
Waarschijnlijk heb ik dat al wel eens gezegd, maar bij jullie komen dezelfde thema's ook altijd terug! Waarom mag ik dan geen twee maal reageren?????
het huisbezoek en zeker bij onze hoogbejaarde patienten,die niet meer tot bij ons geraken is en blijft zeker een meerwaarde,je merkt onmiddellijk of patienten thuis hun plan nog trekken ,is het er netjes of eerder een overhoop?
Je kan als huisarts en vertrouwenpersoon kort op de bal spelen en van ons aanvaarden ze dikwijls beter dat er extra hulp dient te komen dan van de eigen familie.
niet onbelangrijk wat staat er allemaal in hun medicatiekast en nemen ze hun medicatie wel correct,je ziet de lege of volle dozen staan terwijl ze in je kabinet zullen ontkennen dat ze hun medicatie niet goed innemen.
het maandelijkse routinematige huisbezoek van vroeger is door de coronatijd weggevallen maar had wel degelijk zijn functie en vaak is ook de huisarts het enige menselijke contact voor alleenwonende vereenzaamde bejaarden ,niet onbelangrijk!
ook buren dienen opnieuw hun verantwoordelijkheid te nemen naar zorg voor hun bejaarde medebewoners :
recent nog schrijnende situatie in de krant overleden echtpaar sedert meerdere dagen of weken ,er bleef 10 dagen licht branden in de keuken en niemand van de buren neemt initiatief om even te bellen -bejaarde man die zorg droeg voor zijn demente vrouw had vermoedelijk een hartaanval gekregen en echtgenote is dan nadien door gebrek aan nodige zorg waarschijnlijk ook overleden en dit in BELGIE anno 2023 !Dit is toch onvoorstelbaar !
Als we als huisarts geen huisbezoeken meer afleggen zijn we de titel "huis "arts onwaardig!
inderdaad de new deal vergroot de afstand huisarts en patient - we worden een radertje in ee netwerk waarin onze 'kerntaken'vastliggen en de waarde van het persoonlijk contact met je vaste huisarts minimaal wordt ingeschat. misschien schaffen die overheden ooit de huisarts af???
"misschien schaffen die overheden ooit de huisarts af???" ( andreas verleysen)
"de" huisarts is voor de patiënten al grotendeels afgeschaft : hij is vervangen door "een" eerstelijnsarts. Hij zal uiteraard ( en liefst) nog bij huisartsen terecht kunnen , maar het concept " mijn" huisarts die mij decennialang zal volgen en kennen, ook bij mij thuis.. lijkt ten dode opgeschreven te zijn. De patiënt zal nog wel een "voorkeur" kunnen uitdrukken voor een of andere arts, maar de organisatie van de praktijken zorgt er vooral voor dat iemand geholpen wordt, binnen de planning en mogelijkheden van de praktijk.
de vraag " was het voor de huisarts vroeger beter" ligt nauw in de lijn van " was het voor de patiënt beter" met de manier van werken van toen .. Maar dit "emo" element voor de patiënt komt niet aan bod in de new deal , is ook niet vatbaar in hokjes en dus niet afvinkbaar ..en wellicht minder "wetenschappelijk" uitlegbaar, vaak ten nadele van de geneeskunst, die naast geneeskunde ook belangrijk was/is .