De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
The New York Times vroeg gezondheidsdeskundigen wanneer mensen volgens hen best stoppen met werken.
In 1881 stelde de conservatieve Duitse kanselier Otto von Bismarck, geplaagd door een opkomende socialistische ideologie, een nationale pensioenuitkering voor om de linkse massa te sussen. Hij stelde de pensioenleeftijd vast op 70 jaar. De gemiddelde levensverwachting in die tijd? Ongeveer 40 jaar.
Von Bismarck trad af kort nadat het beleid was aangenomen, maar zijn nalatenschap bleef, en de Duitse pensioenuitkering (die werd verlaagd tot 65 jaar in 1916) werd het model voor veel andere landen.
De nationale pensioenleeftijd in de VS en elders vindt zijn oorsprong dus in politieke rook en spelletjes; het begon als een symbolisch aanbod, alleen toegankelijk voor de gelukkige burgers die erin slaagden tot op hoge leeftijd te overleven.
Vandaag leven veel meer mensen lang genoeg om toegang te hebben tot een pensioen, vaak voor jaren of zelfs decennia. De gemiddelde levensverwachting in de Verenigde Staten is 76, en in veel Europese landen zelfs hoger.
Gal Wettstein, een senior onderzoekseconoom bij het Center for Retirement Research van het Boston College, keek naar leeftijd en werkgelegenheidspotentieel in een studie over de levensverwachting van mensen op de arbeidsmarkt. Hij ontdekte dat Amerikanen die gezond zijn op hun vijftigste ongeveer 23 jaar langer zonder handicap kunnen leven, plus ongeveer acht jaar met een handicap. Dat zou betekenen dat de maximale levensverwachting van mensen die werken gemiddeld 73 jaar is.
“Het lijdt geen twijfel dat de levensverwachting langer is geworden, en ook het vermogen om te werken is toegenomen”, zegt dr. Wettstein. “Dat komt deels door medische ontwikkelingen en deels doordat de aard van het werk is veranderd.”
Dr. Pinchas Cohen, decaan van de Leonard Davis School of Gerontology aan de University of Southern California, is het ermee eens dat een pensioenleeftijd onder de 65 jaar vanuit gezondheidsoogpunt "geen zin heeft".
Voor mensen met kennisbanen is een pensioenleeftijd van 70 jaar ook vanuit cognitief oogpunt redelijk, aldus Lisa Renzi-Hammond, directeur van het Instituut voor Gerontologie van de Universiteit van Georgia. “Onze cognitieve vermogens kunnen we meestal tot ver in de zeventig behouden. Als de pensioenleeftijd wordt vastgesteld op basis van de capaciteiten of bekwaamheid van werknemers, is er absoluut geen reden om een pensioenleeftijd van 60 jaar te hanteren.”
Meer lezen
Ik kan dit standpunt enkel beamen.
Wie op 50 nog kerngezond is,
kan dat gemiddeld volhouden tot 73.
Tenminste, als men aan MCI en soortgenoten voorbijgaat.
En toch geen hypertensie krijgt.
maar de 500.000 "langdurig zieken" zouden misschien ook eens grondig geëvalueerd worden op hun verdienvermogen.(zoals vroeger door de (afgeschafte gewestelijke commissies van de Geneeskundige Raad voor Invaliditeit).
dan moet men niet tot 73 (67) werken om de balans in evenwicht te houden.
Als je 45 jaren voltijds gewerkt heb, krijg je automatisch uw "volledig" pensioen en mag je onbeperkt verder werken, maar liefst in een groepspraktijk.
Als je na uw 65j nog wil werken als solo-arts is dat praktisch onmogelijk geworden door al die administratieve verplichtingen, die een flink deel van uw tijd in beslag nemen.
Het is en blijft een intellectuele uitdaging om bij te blijven, maar het is ook zo verrijkend om als praktijkopleider continu met jonge artsen- al of niet in opleiding - in contact te blijven.