De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Bij alle burn-outstudies en krantenkoppen over artsen die het vak verlaten, is er minder aandacht voor artsen die zoeken naar redenen om te blijven. Dat zegt spoedarts en professor Jay Baruch.
Bij alle burn-outstudies en krantenkoppen over artsen die het vak verlaten, is er minder aandacht voor artsen die zoeken naar redenen om te blijven. Dat zegt spoedarts en professor Jay Baruch, Brown University en auteur van “Tornado of Life: Constraints and Creativity in the ER” (MIT Press, August 2022) in Stat News.
“Een veteraan zijn in de spoedeisende geneeskunde - ik ben al 30 jaar spoedarts - is een veteraan zijn in burn-out en burn-in. Ik haalde mijn schouders op bij een recente Mayo Clinic Proceedings-studie die aantoonde hoe de burn-out van artsen naar een all-time high werd gestuwd op het hoogtepunt van de Omicron-golf eind 2021 en begin 2022. Ik weet niet wat ik met gegevens moet als ze worden gebruikt om mijn mentale toestand vast te leggen. Zelfs goed uitgevoerd onderzoek naar burn-out voelt ontoereikend als weerspiegeling van complexe menselijke ervaringen.
Bij alle burn-outstudies en krantenkoppen over artsen die het vak verlaten, is er minder aandacht voor artsen die zoeken naar redenen om te blijven. Ik kan niet zeggen dat ik deze wending adequaat kan verklaren. Afscheid nemen is handen schudden met verlies, en tijdens het schrijven van de ontslagbrief herkende ik de gekoesterde delen van het werken in de geneeskunde die ik zou achterlaten.
Mijn voornemen om uit het beroep te stappen, bevrijdde me van de aantrekkingskracht van negativiteit. Onderzoek toont aan dat we de neiging hebben om negatieve stimuli vaker te registreren en erover na te denken, ze levendiger te onthouden en ze zwaarder mee te laten wegen in ons oordeel. Ik werd niet langer in beslag genomen door de eindeloze belemmeringen in de patiëntenzorg of door leiders die geen oog hadden voor de problemen en de gevolgen voor de geestelijke gezondheid van artsen en verpleegkundigen. Psychologisch voorbereid zijn om weg te lopen herstelde ook een gevoel van controle. Ik ging elke dienst in op zoek naar het antwoord op één vraag: Waarom zou ik morgen terugkomen?
"Kijken is een keuze", zei schrijver John Berger, en mijn aandacht was nu ontvankelijk voor krachtige momenten die ik eerder over het hoofd had gezien of niet als krachtig had geregistreerd.
Een lach met een patiënt. Een jonge man met een schuldgevoel over een opioïde terugval steunen. Insulinenaalden veiligstellen voor een patiënt met diabetes die in het systeem is verdwaald. Praten met een wantrouwende oudere vrouw over vaccinaties. Bij patiënten en hun familie zitten om een CT-scan uit te leggen waaruit blijkt dat de kanker is teruggekeerd, of de duim omhoog steken dat de beeldvorming in orde is. Snedige opmerkingen uitwisselen met verpleegsters en medewerkers die ik zeer respecteer.
Het koppige streven van een arts naar betekenis met één voet buiten de deur is geen mooi gegeven. Maar de realiteit van de geneeskunde is rommelig. Het is een huis opgebouwd uit schijnbare tegenstellingen. Deze ervaringen lenen zich niet voor duidelijke verhaallijnen of onderzoeksresultaten. Ik geloof dat wat ze uitdagend maakt om uit te zoeken of te meten is wat ze onze meest waakzame aandacht waard maakt.
Zo viel de epidemische burn-out die artsen tijdens de pandemie trof, samen met een recordaantal aanmeldingen voor medische opleidingen voor 2025. Deskundigen schreven deze trend toe aan verschillende factoren, van artsen die al vroeg in de pandemie als helden werden geprezen tot de rol van artsen als leiders op het gebied van sociale rechtvaardigheid en gezondheidsgelijkheid en het Fauci effect.
Maar de problemen waren ook geen geheim. Hordes gezondheidswerkers werden tot het uiterste gedreven, waardoor genezers in slachtoffers veranderden. Patiënten werden in de gangen behandeld omdat de behandelkamers vol waren. Het nemen van crisis beslissingen die ons 's nachts wakker hielden. En zorginstellingen reageerden met salarisverlagingen en wellness e-mails.
Ik ben geïnspireerd dat veel briljante en gepassioneerde jonge sollicitanten op de deuren bonzen om geneeskunde te gaan studeren. Als ik druk bezig ben met ontsnappen, vergeet ik gemakkelijk dat ik in een speciaal huis hoor waar zinvol werk wordt gedaan.”
