Artsen in loondienst: evidence-based?

Als motivatie voor het bewegen van vrijgevestigden richting loondienst wordt vaak gewezen op de perverse prikkels die vrijgevestigd specialisten zouden ervaren. De veronderstelling is dat het wegnemen van deze prikkel leidt tot lagere zorgkosten, hogere kwaliteit en gelijkgerichtheid tussen specialisten en het ziekenhuis.

Op basis van deze verwachting lijkt het voor de politiek vanzelfsprekend dat de vrijgevestigd specialisten in loondienst moeten komen. Gezien de overtuiging waarmee gesproken wordt over een verplicht loondienstverband, zou je verwachten dat er sterke evidentie te vinden is voor deze transitie. Echter wordt voor de onderbouwing van deze gewenste verandering en veronderstelde positieve effecten nauwelijks een beroep gedaan op wetenschappelijke evidentie.

Vanuit de beroepsgroep wordt gesteld dat de overgang naar loondienst niet de oplossing is voor een veel complexer en genuanceerder probleem, zoals het reduceren van de totale kosten en het wegnemen van perverse prikkels op andere niveaus in het systeem.

In de wetenschappelijke literatuur zien we een toenemende aandacht voor harmonisatie tussen specialisten en ziekenhuis en voor de rechtspositie van medisch specialisten door onder meer het vergelijken van verschillende mate van economische integratie van medisch specialisten in het ziekenhuis. Verschillende onderzoeken concluderen dat er geen verband kan worden gevonden tussen nauwere vormen van integratie (inclusief loondienst) en verhoogde patiënttevredenheid, kwaliteit of prestaties. Sommige onderzoeken wijzen op betere financiële prestaties en iets betere harmonisatie van specialisten en ziekenhuis, terwijl andere onderzoeken het tegenovergestelde laten zien.

Meer lezen

https://www.zorgvisie.nl/blog/de-indicatie-voor-loondienst-een-onnodige-behandeling/