De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Zodra een zieke collega de spreekkamer binnenstapt, zijn we snel geneigd ons anders dan normaal te gedragen”, zo zegt dr. Hans Rode in Arts en Auto.
Zodra een zieke collega de spreekkamer binnenstapt, zijn we snel geneigd ons anders dan normaal te gedragen”, zo zegt dr. Hans Rode in Arts en Auto. “Met het risico dat de situatie ontspoort: van een suboptimale behandeling tot soms zelfs een tuchtklacht”, vertelt Hans Rode (49). De psychiater en coach, verbonden aan het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, deed veel ervaring op als behandelaar van collega’s met een verslavingsstoornis en/of een andere psychiatrische aandoening. Recentelijk verscheen zijn boek Het is maar werk, over hoe artsen zich kunnen beschermen tegen burn-out. Daarin wijdt hij ook een hoofdstuk aan wanneer een zorgverlener zelf een dokter nodig heeft én hoe de behandelaar zich het beste kan opstellen. “Want zorgprofessionals zijn allesbehalve voorbeeldige patiënten.”
Een eerste valkuil noemt Rode dat de voorkennis zich tegen de zorgverlener-patiënt kan keren. “Meer kennis lijkt een voordeel, maar is niet altijd van praktisch nut”, legt Rode uit. “Soms overschat de patiënt hierdoor het gevaar en kan een onschuldige kwaal in verbeelding uitgroeien tot een levensgevaarlijke ziekte waarvoor alles uit de kast gehaald moet worden. Andersom kunnen patiënten de ernst van symptomen ontkennen. Zo ben ik zelf gewoon gaan bergbeklimmen terwijl ik pijnklachten had. Ik dacht aan een blessure, maar het bleek een gemiste heupdysplasie. Kortom: het blijkt lastig je eigen klachten objectief in te schatten.”
De oorzaak hiervan ligt erin dat artsen in de geneeskundeopleiding worden gemarineerd in twee dogma’s, schetst Rode: de patiënt gaat vóór alles en artsen mogen geen zwakte tonen. “Artsen ontkennen hun klachten daarom vaak. Vanwege hun opleiding en omdat ze geen gedoe willen met collega’s, de arbeidsongeschiktheidsverzekering of hun BIG-registratie. Ook schaamte kan een rol spelen. Bijvoorbeeld door stigmatisering, zoals bij verslaving, angststoornissen of psychose. Men vreest voor negatieve gevolgen als collega’s erachter komen. Of vanwege de angst gezien te worden als zwakkeling of degene die het team in de steek laat. Terwijl de meeste aandoeningen dezelfde prevalentie hebben onder zorgprofessionals als onder de gewone bevolking. Het kan iedereen overkomen.”
Meer lezen
