De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“De werkdruk is toegenomen. Vandaag was mijn agenda al volzet vóór ik aan de dag was begonnen: zieke mensen kunnen er niet meer bij, terwijl ik meer dan voltijds werk.”
Dat zegt Tom Jacobs, een ervaren huisarts in het Sint-Andrieskwartier in Antwerpen in Humo.‘Dit hebben we nooit meegemaakt,’ zeggen collega’s, ‘zelfs niet tijdens de pandemie.’ Nu heeft men het over ‘een tekort aan huisartsen’, maar er zijn meer huisartsen dan toen ik net was afgestudeerd, en toen had men het over ‘een teveel aan huisartsen’.
“Mensen lopen ook sneller naar de dokter dan vroeger. En: we hebben ook heel wat problemen zelf gecreëerd. Al die preventieve onderzoeken naar darm-, borst- en prostaatkanker komen er gewoon bij, net als de administratieve last”, aldus de arts in Humo.
“De jongste tijd zijn heel wat Antwerpse huisartsen gestopt, jong én oud. Corona is daarin ongetwijfeld een brandversneller geweest, maar er is meer: een jonge arts vertelde me dat hij het beu was dat mensen hem de hele tijd zeiden wat hij moest doen. ‘Ik kan niet goed slapen, ik wil slaappillen.’ ‘Ik heb rugpijn, ik wil een scan.’ Dingen waarvan je weet dat ze niet de juiste aanpak zijn, maar je wordt er bijna toe gedwongen door de patiënt. Maar die jonge arts was een heel bekwame en betrokken kerel – een ruwe diamant. Die diamanten gooien wij weg.”
Meer lezen
Onze maatschappij oordeelt dat iedereen recht heeft op gezondheid en niet enkel op gezondheidszorg. Anderzijds oordeelt diezelfde maatschappij dat we recht hebben op zelfbeschikking. Link het eerste met het tweede en dan besluit je dat je recht hebt op de behandeling die je vraagt daar je ook recht hebt te beslissen gedood te worden. Geneeskunde wordt een consumptieproduct, de patiënt een consument en de arts een leverancier. Giet daar wat overheidscadeaus over om ons koest te houden (GMD, informaticasubsidies die we wel gretig aanvaard hebben en die ons de meest elementaire privacyregels laten vergeten) en OK, dan heb je rap een patiëntenstop. Of een burn-out omdat je je in je naïef idealisme de huisartsgeneeskunde als iets anders had voorgesteld.
Heel herkenbaar :de agenda staat vol en het is dus langer werken ;pauzes toch opvullen en de zoektocht naar een Haio of collega is ook heel frustrerend want er is keuze te over
Vandaag het nieuws gehoord ? Enkele partijen zullen ijveren voor een 4daagse werkweek met behoud van loon, uren variëren tussen 32 en 36 u per week.
voorkomt stress en burn-out enz.
Hoe zouden we dat kunnen inpassen in de puzzel van artsenuren-tekorten, regio's met artsentekort en het algemeen gevoel dat artsen veel minder beschikbaar zijn dan vroeger ( toen er nog een...6daagse werkweek was (zaterdags wel halftijds) met nacht-en weekendprestaties in wachten en gemiddeld tussen 60 en 80 uur gewerkt werd ?)
En dan heb ik nog niet eens gehad over de snel veranderende relatie arts-patiënt, zoals collega Casteur vermeldt.
conclusie : die "aanpassing" zal wellicht niet voor iedereen gelden....
47 jaar in de praktijk.
Laatst een nieuwe patiënte.
Ik aanhoor en geef daaropvolgend mijn uitleg.
Daarop repliceert patïente : " ja maar, mijn P(ie) T(ie) zegt dat ........."
Ik : "Excuseer, wie ?" Zij : " mijn Personal Trainer ....... "
Ik : " en welke opleiding genoot uw PieTie ? Zij : " weetiknie maar hij is tamelijk duur, niets terugbetaald".
Ik : ik zwijg, glimlach en boer voort