De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Hoe kunnen we vermijden dat we langzaam in de donkere dagelijkse afgrond van eten, slapen, werken en herhalen worden gezogen”, zo vraagt huisarts Margaret Ikpoh in Pulse Today.
“Tijdens een koffiepauze met een collega haalde ik herinneringen op aan de talloze niet-arts-activiteiten die we vijf of zes jaar geleden tijdens onze (nu uitgestorven) lunchpauzes ondernamen.
Een wandeling of een rondje hardlopen in een plaatselijk park, zwemmen, een bezoekje aan de plaatselijke coffeeshop, of zelfs aan de kapper. Ja, lunchpauzes, kennen jullie die nog? Sommige van onze stagiairs mengden zich in onze discussie, verbijsterd over ons geklets van toen, aangezien we een relatief recente periode beschreven die weinig gelijkenis vertoonde met de wereld waarin we nu werken.
Maar hoe krijgen we die tijd terug?" vroeg een stagiair. 'Ik voel geen vreugde'. Algemene stilte.
Onze toekomstige huisartsen hadden de balans opgemaakt van het feit dat we tijdens spreekuren zelden buitenkomen, en vaak langzaam in de donkere dagelijkse afgrond van eten, slapen, werken en herhalen worden gezogen.
We leken onze lunchpauzes te zijn kwijtgeraakt sinds onze werklast naar onvoorstelbare hoogten steeg en ons personeelsbestand naar nieuwe dieptepunten daalde. Maar onze koffiepauzes 's morgens zijn het laatste heilige goed waarover we nog controle hebben - en we zullen ze koste wat het kost verdedigen.
Het is onze psychologische veilige ruimte waar we ons gezond verstand kunnen bewaren, en nog belangrijker, bij elkaar kunnen inchecken.
Ik ben een zelfbenoemde eeuwige optimist (ik weet dat dit vervelend is), die vaak een koorddanser is om giftige positiviteit te vermijden terwijl ik een zekere mate van realisme probeer te behouden in een beroep waar ik van hou en waarvan ik zou willen dat het nog steeds bestaat. We moeten hoop bieden aan de volgende generatie.
We weten dat de werkdruk hoog is, maar hoe krijgen we wat vreugde terug in de praktijk?
Ik merk dat ik aan het einde van een lange, vaak 12 uur durende dag niets meer te geven heb (voor familie, vrienden of patiënten). Maar het is aan ons allen om jonge collega's bij te staan en ervoor te zorgen dat we geen onmogelijke situatie achterlaten waarin ze niet kunnen gedijen of zelfs overleven in de komende jaren.”
https://www.pulsetoday.co.uk/views/guest-opinion/refinding-the-joy-in-general-practice/
