“Ik zal het dokter-zijn missen”

"Onlangs heb ik dit platform -de BMJ- gebruikt om mijn persoonlijke ervaringen te beschrijven met mijn werk op covid-afdelingen tijdens de pandemie, mijn eigen ziekte als gevolg van covid, en mijn besluit om mij terug te trekken als voorzitter van het Royal College of Physicians", zo schrijft dr. David Oliver in de BMJ. "In de zeven jaar dat ik deze column schrijf, heb ik nog nooit zoiets meegemaakt als de reacties die deze column opriep.”

“Ik ben nog altijd verdrietig over mijn terugtrekking uit een rol waarvoor ik hard had gewerkt en waar ik naar uitkeek. Het heeft een groot gat geslagen in mijn plannen voor mijn verdere carrière. Ik weet nog steeds niet wanneer ik gezond genoeg zal worden verklaard om mijn klinisch werk weer op te nemen. En ik ben nog altijd bang dat, als ik terugga, die gevoelens van overweldiging en burn-out er nog steeds zullen zijn. De reacties hebben me echter wel veel geleerd.”

“Ten eerste leek het feit dat ik openlijk sprak over mijn persoonlijke ervaring en kwetsbaarheid, veel andere artsen en verpleegkundigen te helpen. Ik kan me voorstellen dat ik niet ieders idee van ‘kwetsbaar’ ben. Ik ben een grote, forse man van eind 50 met 33 jaar ervaring in het vak, met allerlei leidinggevende functies achter me, die twee jaar van de covidpandemie heeft doorgewerkt zonder ziek te worden of vrij te nemen. Dus als ik schreef over hoe uitgeput ik was, voelden anderen zich beter in staat om dat ook toe te geven. Ik had er bewust voor gekozen om mijn welzijn en gezondheid op de eerste plaats te zetten, boven carrière-ambities of presenteïsme, en dit leek te weerklank te vinden bij de lezers.

Ten tweede, toen lezers hun eigen ervaringen deelden over burn-out, long covid of andere ziektes, inclusief ziekte en tragedie in hun eigen familie, plaatste dit mijn eigen problemen in de juiste context. Ik had zo weinig om me zorgen over te maken, vergeleken met veel van wat andere mensen met mij deelden. Mijn ‘correspondenten’ hebben heel duidelijk gemaakt dat gezondheid, thuis en een gezinsleven veel belangrijker zijn dan carrière maken, presenteïsme of ambitie. Net als andere ambitieuze, workaholic medici die gedefinieerd worden door hun professionele leven, had ik de dingen duidelijk verkeerd begrepen.

Tenslotte gaven de reacties me een goed gevoel over de impact van het schrijven van deze column gedurende al die jaren. Ik kan nu tenminste blijven schrijven, zonder me zorgen te maken over de vraag of mijn opvattingen haaks staan op het officiële standpunt van welke instelling dan ook."

https://www.bmj.com/content/378/bmj.o2017