De minister indoctrineert met zijn steeds wederkerende stigma tegen solo artsen alsof die geen aangenaam sociaal en familiaal leven hadden en nog kunnen hebben. Met het verdwijnen van de geëngageerde solo arts die op de handen gedragen wordt door de vele patiënten via de unieke vertrouwensrelatie, verdwijnt ook een groot deel van de kwaliteit binnen onze gezondheidszorg. Steeds toenemende subsidies die enkel lange wachttijden voor patiënten hebben gecreëerd doen die kwaliteit nog verder afbrokkelen, nu ook zonder enige vertrouwensrelatie.
De blinde zucht naar een NHS via allerlei toekomstvisies en New Deals zijn de verdoemenis van de eerste lijn en een unieke gezondheidszorg.

als solo arts was dat een vorm van roeping klaar staan voor de patient die u hulp nodige achtte
je was er op hem snel op te vangen en zo goed mogelijk te helpen
nu is er een ander systeem in de mode ,de patient dient te luisteren naar de grillen van een groeps praktijk ,met verhalen die ik moet
aanhoren niet beschikbaar of consult maar na enkele dagen
er waren patienten reeds verhuist naar een groepspraktijk maar belden me om te mogen terug komen
ik begrijp de orde van artsen niet die niet reageren op een patienten stop,normaal moet men iedereen die zich aanmeld trachten te behandelen
ik heb en had respect voor mijn oudere collega's die plichtsvollers werkten

Zeer terechte analyse door collega Michel De Munck. Ook de overbelasting van de huisartsen door buitensporig/bovenmenselijke aantal wachturen bovenop reguliere werkuren, wordt nog steeds niet aangepakt.

De overheid bedriegt via een passief goedgekeurde conventie de gezondheidszorg, geeft maximale subsidies aan minimale werkzaamheid en demoniseert prestatiegeneeskunde. De overheid is de grote schuldige van de steeds toenemende wachttijden in de gezondheidszorg waarbij de gezondheidszorg zelf ernstig in het gedrang komt. De New Deal van de minister gaat die neerwaartse spiraal nog versnellen door verpleegkundigen van ziekenhuizen en rustoorden te onttrekken ten voordele van huisartsen die nu zgn. nog meer tijd zullen kunnen besteden aan maximaal 1.000 patiënten.
Dit wordt de implosie van onze gezondheidszorg, gewoon nog even geduld.

De titel van dit artikel suggereert dat dit een transversaal probleem is in de geneeskunde. Dat is mogelijk, maar de aangehaalde gegevens en de expertise van prof Peers lijken vooral te gaan over bepaalde orthopedische ingrepen. Indien op basis van wetenschappelijke analyse en buitenlandse vergelijkingen dit wordt bevestigd, is aktie gewenst. Misschien vandaag al. Maar laten we voorzichtig zijn dit te extrapoleren naar 'alle chirurgie' of 'alle ingrepen'. Er zullen zonder twijfel minder nuttige ingrepen zijn, maar dit is te analyseren voor elk type ingreep afzonderlijk. Eventuele overconsumptie in procent uitgedrukt zal misschien beduidend lager liggen voor heel wat ingrepen dan voor meniscusoperaties. En er bestaat ook zoiets als ondergebruik : in de radiotherapie bijvoorbeeld is aangetoond in Europese vergelijkingen dat bepaalde behandelingen in België te WEINIG gebeuren.

Een ander punt is dat men de kost van de onnuttige operaties dan neigt op te tellen, om dit als een potentiele besparing voor te stellen. Maar opgelet : mogelijks was inderdaad de operatie niet aangewezen, maar wel een andere behandeling, en dan moet in de vergelijking de kost van die andere behandeling (en opvolging) ook meegenomen worden. De uiteindelijke besparing is nog steeds een belangrijk doel maar de hoegrootheid zal lager liggen dan de pure kost van de uitgespaarde operaties.

Om dit alles goed te managen van financiele kant, is een overheidsbeleid vereist dat de totale kostprijs van zorgtrajecten bekijkt, over specialisaties en beroepsgroepen heen. In het hier aangehaalde voorbeeld van knieoperaties is een eventuele 'winst' gedeeltelijk te herinvesteren in kinesitherapie bijvoorbeeld. Maar de teams die rond te tafel zitten om kine-terugbetalingen te managen naar de toekomst toe, zijn NIET dezelfde die de meniscusoperaties bekeken hebben. Het gaat hem dus over een overleg dat nog meer dan nu TUSSEN beroepsgroepen zou moeten verlopen, maar ook zelfs BINNEN beroepsgroepen. Bijvoorbeeld binnen de artsengroep: als een bepaalde operatie suksesvol kan vervangen worden door een moderne radiotherapeutische behandeling die toevallig even goede resultaten biedt en 30% goedkoper is, zal dit enkel gestimuleerd kunnen worden indien het overleg over budgetten niet meer per specialisatie afzonderlijk gebeurt, maar wel per ziektebeeld. Als tengevolge van een dergelijke 'shift' in de toekomst het aantal indicaties (en dus de kost) in de radiotherapie zou toenemen, zou het goed zijn dat het radiotherapie team gefeliciteerd wordt met deze shift die uiteindelijk goedkoper is, en niet 'op het matje geroepen wordt' wegens een stijging van indicaties. Bezuinigingen in bepaalde specialisaties kunnen bewerkstelligd worden door te investeren in andere specialisaties. Alle 'silos' moeten dus weg voor een volledig transversale aanpak. Een heel moeilijke te maken brug hierin is de medicatie-silo.

Het voorgestelde 'spiegel voorhouden' lijkt me een uitstekende maatregel. Als arts zou ik graag van mezelf (en zo mogelijk ook van mijn dienst en van mijn ziekenhuis) weten waar ik sta in vergelijking met anderen, met frekwente transparante updates. Na te hebben samengewerkt met overheidsinstellingen ivm mijn vakgebied, heb ik vastgesteld dat deze instellingen wel degelijk over relevante vergelijkende informatie beschikken. Maar de terugkoppeling naar ziekenhuizen, diensten en individuele artsen lijkt nog geen routine.

Vroeger,,,,werkten we van 7 tot 7,,,5 keer per week, zaterdag was stoppen om 12 uur een ideaal, zondag eens uitslapen was een ongelooflijke luxe,,,ook en vooral door de hulp van ons assistente,,,onbetaalde echtgenote,,,