ik ben sinds 2021 soloarts in Willebroek en wij werken inderdaad nog hard en depanneren vaak nog patienten die niet terecht kunnen binnen de groepspraktijk waar ze zijn ingeschreven ,dit is de realiteit van vandaag .
Jonge artsen starten binnen een groepspraktijk om meer vrije tijd te hebben en een priveleven ,ze stoppen vroeger en wensen een nine to five job.
Helaas is Vlaanderen hier niet klaar voor.Er zijn nog wel voldoende artsen per regio ,maar voor 1 oude soloarts die stopt,zijn er 2 jonge nieuwe artsen nodig in een groepspraktijk om hetzelfde aantal patienten voort te kunnen helpen en dit komt vooral omdat ze minder uren willen kloppen !
vaak hebben jonge beginnende groepsspraktijken reeds een patientenstop na enkele jaren werken? waar komen die mensen terecht :nog vaak bij dezelfde oude soloartsen ,die dit nog wel willen opbrengen en dit tenkoste van hun eigen gezondheid.Ik zou graag de minister eens willen uitnodigen om een oude soloarts te vergezellen gedurende een werkdag en misschien gaat hij dan inzien dat wij nog niet afgeschreven zijn.Toen we als jonge artsen afstudeerden kozen we voor een vrij beroep en daar gaat het eigenlijk in weze over.We evolueren van een zelfstandig en vrij beroep naar een zorgverlener in dienst van de overheid en zijn dus niet meer vrij in onze keuze !
Men wil overgaan naar een ander geneeskundig model met enkel plaats voor groepspraktijken met verpleegkundige,secretariaat enz. ,waar men meer zicht op heeft .dit kan wel okay zijn,maar
ik vrees alleen dat de uitgaven nog groter zullen worden ,al die service moet immers extra ergens van betaald worden ,overconsumptie en commercialisering van de geneeskunde als secundaire gevolgen.
we mogen niet zwart -wit denken maar ik voel mij terecht als oude huisarts geviseerd en geduwd in een welbepaalde richting:ofwel sta je voor de keuze en ga je mee in een groepspraktijk ofwel hang je je stethoscoop aan de kapstok
en eindig je gefrustreerd en dit voelt niet okay ,wat de minister zijn goede intenties ook moge zijn?
laat ieder zijn beroep blijven uitoefenen op de manier dat men zelf wil en laat de overgang naar een ander geneeskundemodel geleidelijk gebeuren met voldoende inspraak van zowel artsen werkzaam in een groepspraktijk als in solopraktijken met respect voor ieders eigenheid .Rome werd toch ook niet in 1 dag gebouwd.

De minister indoctrineert met zijn steeds wederkerende stigma tegen solo artsen alsof die geen aangenaam sociaal en familiaal leven hadden en nog kunnen hebben. Met het verdwijnen van de geëngageerde solo arts die op de handen gedragen wordt door de vele patiënten via de unieke vertrouwensrelatie, verdwijnt ook een groot deel van de kwaliteit binnen onze gezondheidszorg. Steeds toenemende subsidies die enkel lange wachttijden voor patiënten hebben gecreëerd doen die kwaliteit nog verder afbrokkelen, nu ook zonder enige vertrouwensrelatie.
De blinde zucht naar een NHS via allerlei toekomstvisies en New Deals zijn de verdoemenis van de eerste lijn en een unieke gezondheidszorg.

als solo arts was dat een vorm van roeping klaar staan voor de patient die u hulp nodige achtte
je was er op hem snel op te vangen en zo goed mogelijk te helpen
nu is er een ander systeem in de mode ,de patient dient te luisteren naar de grillen van een groeps praktijk ,met verhalen die ik moet
aanhoren niet beschikbaar of consult maar na enkele dagen
er waren patienten reeds verhuist naar een groepspraktijk maar belden me om te mogen terug komen
ik begrijp de orde van artsen niet die niet reageren op een patienten stop,normaal moet men iedereen die zich aanmeld trachten te behandelen
ik heb en had respect voor mijn oudere collega's die plichtsvollers werkten

Zeer terechte analyse door collega Michel De Munck. Ook de overbelasting van de huisartsen door buitensporig/bovenmenselijke aantal wachturen bovenop reguliere werkuren, wordt nog steeds niet aangepakt.

De overheid bedriegt via een passief goedgekeurde conventie de gezondheidszorg, geeft maximale subsidies aan minimale werkzaamheid en demoniseert prestatiegeneeskunde. De overheid is de grote schuldige van de steeds toenemende wachttijden in de gezondheidszorg waarbij de gezondheidszorg zelf ernstig in het gedrang komt. De New Deal van de minister gaat die neerwaartse spiraal nog versnellen door verpleegkundigen van ziekenhuizen en rustoorden te onttrekken ten voordele van huisartsen die nu zgn. nog meer tijd zullen kunnen besteden aan maximaal 1.000 patiënten.
Dit wordt de implosie van onze gezondheidszorg, gewoon nog even geduld.

De titel van dit artikel suggereert dat dit een transversaal probleem is in de geneeskunde. Dat is mogelijk, maar de aangehaalde gegevens en de expertise van prof Peers lijken vooral te gaan over bepaalde orthopedische ingrepen. Indien op basis van wetenschappelijke analyse en buitenlandse vergelijkingen dit wordt bevestigd, is aktie gewenst. Misschien vandaag al. Maar laten we voorzichtig zijn dit te extrapoleren naar 'alle chirurgie' of 'alle ingrepen'. Er zullen zonder twijfel minder nuttige ingrepen zijn, maar dit is te analyseren voor elk type ingreep afzonderlijk. Eventuele overconsumptie in procent uitgedrukt zal misschien beduidend lager liggen voor heel wat ingrepen dan voor meniscusoperaties. En er bestaat ook zoiets als ondergebruik : in de radiotherapie bijvoorbeeld is aangetoond in Europese vergelijkingen dat bepaalde behandelingen in België te WEINIG gebeuren.

Een ander punt is dat men de kost van de onnuttige operaties dan neigt op te tellen, om dit als een potentiele besparing voor te stellen. Maar opgelet : mogelijks was inderdaad de operatie niet aangewezen, maar wel een andere behandeling, en dan moet in de vergelijking de kost van die andere behandeling (en opvolging) ook meegenomen worden. De uiteindelijke besparing is nog steeds een belangrijk doel maar de hoegrootheid zal lager liggen dan de pure kost van de uitgespaarde operaties.

Om dit alles goed te managen van financiele kant, is een overheidsbeleid vereist dat de totale kostprijs van zorgtrajecten bekijkt, over specialisaties en beroepsgroepen heen. In het hier aangehaalde voorbeeld van knieoperaties is een eventuele 'winst' gedeeltelijk te herinvesteren in kinesitherapie bijvoorbeeld. Maar de teams die rond te tafel zitten om kine-terugbetalingen te managen naar de toekomst toe, zijn NIET dezelfde die de meniscusoperaties bekeken hebben. Het gaat hem dus over een overleg dat nog meer dan nu TUSSEN beroepsgroepen zou moeten verlopen, maar ook zelfs BINNEN beroepsgroepen. Bijvoorbeeld binnen de artsengroep: als een bepaalde operatie suksesvol kan vervangen worden door een moderne radiotherapeutische behandeling die toevallig even goede resultaten biedt en 30% goedkoper is, zal dit enkel gestimuleerd kunnen worden indien het overleg over budgetten niet meer per specialisatie afzonderlijk gebeurt, maar wel per ziektebeeld. Als tengevolge van een dergelijke 'shift' in de toekomst het aantal indicaties (en dus de kost) in de radiotherapie zou toenemen, zou het goed zijn dat het radiotherapie team gefeliciteerd wordt met deze shift die uiteindelijk goedkoper is, en niet 'op het matje geroepen wordt' wegens een stijging van indicaties. Bezuinigingen in bepaalde specialisaties kunnen bewerkstelligd worden door te investeren in andere specialisaties. Alle 'silos' moeten dus weg voor een volledig transversale aanpak. Een heel moeilijke te maken brug hierin is de medicatie-silo.

Het voorgestelde 'spiegel voorhouden' lijkt me een uitstekende maatregel. Als arts zou ik graag van mezelf (en zo mogelijk ook van mijn dienst en van mijn ziekenhuis) weten waar ik sta in vergelijking met anderen, met frekwente transparante updates. Na te hebben samengewerkt met overheidsinstellingen ivm mijn vakgebied, heb ik vastgesteld dat deze instellingen wel degelijk over relevante vergelijkende informatie beschikken. Maar de terugkoppeling naar ziekenhuizen, diensten en individuele artsen lijkt nog geen routine.