Beste, mijn dank voor deze interessante bijdrage...ik stel vast, dat ik meer en meer zowel telefonisch alsook via mail benaderd wordt met: HOI, PETRA....meestaal gevolgd door een oproep tot snelle hulp met bv. een herhalingsvoorschrift of advies...vaak met behulp van fotos etc...de identiteit van patiëntje is mij dijkwijls absoluut onduidelijk, naam en geboortedatum ontbreken, en als ik na enkele uren niet geantwoordt heb, krijg ik een venijnig telefoontje....'je kent'ons'toch???' Tja,...
Ik ben nu ondertussen 29 jaar specialist voor pediatrie en jeugdgeneeskunde in België...en 34 jaar in 'het vak' bezig....het gebrek aan respect voor ons beroep gaat zienderogen achteruit...gemiste afspraken...no problem...geen goesting...wordt duidelijk gezegd!!!
Ook zeer interessant voor uw studie hieromtrent: 20 jaar getrouwd geweest met een vaatchirurg....overal waar wij kwamen, alle facturen etc...waren geadreseerd aan Dr. en Mevrouw...en zo werdt ik ook steeds aangesproken, eender waar ik kwam...vrouw van Mhr Dokter....zelf 'dokter' zijnde...nog werk aan de winkel in België, eerlijk gezegd...het gaat om erkenning...en professionaliteit!
Het resultaat is duidelijk te voelen, neemt uw mij niet kwalijk....mijn analyse:
Welke jonge mens, na zware en lange studies, wil nog de rol als huisarts op zich nemen??? Absoluut onderbetaald, overbelast, verdrinkend in de administratieve last???En totaal 'overruled' door de verwachtingen van onze 'mondige' patiênten, die alsmaar agressiever worden in hun verlangens naar ons als artsen toe? BV: ik EIS een bloedanalyse en....Hetzelfde...misschien erger, voor mijn sepcialisatie...wie is nog zo zot en gemotiveerd, om een zo lange opleiding-specialisatie als pediater te doen, als je nadien TOCH in de periferie 'versleten' wordt als 'doodgewone huisarts voor kinderen'....letterlijk citaat van een papa...een uit de honderden, die niet eens weten,dat een 'pediater' een 'specialist' is...ook hieromtrent moet meer verheldering voor ouders komen...
Fijne citaten ook, om de ellende duidelijk te maken: 'Hoi Petra...de kleine (?) heeft keelpijn...wanneer kom je langs voor huisbezoek? Want het is rotweer...dan kom ik niet buiten....zou mijnen hond nog niet buiten sturen...haha'...
Hoihoi Petra, graag dringende afspraak...11 november is feestdag, dan heb jij tijd, he? Graag vanaf 14.30 uur want heb eerst nog 'familiebrunch'
Hallokes,Petra, zou mij best lukken op een zaterdag avond na 18.00 uur....boodschappen gedaan...nee, eigenlijk liever later ,moeten eerst nog eten...19.30 uur voor vaccinatie???
Hallo Petra,op een zondag lukt het mij best, graag wel vanaf 11.00 uur, want heb een hele zware werkweek...moet eerst rusten....

Indien deze houding van patiënten bijft voortgaan, gaan wij ZEKER een tekort aan artsen in 'eerste lijn' hebben....het kan niet anders!
DIT is het probleem aan tekort van artsen in 'eerste lijn'...NIETS anders!!!
Ik wordt er stillekes aan verdrietig van, dat het probleem kortweg genegeerd wordt...HIER zit het! LUISTERT!
Eerlijk? Ik zou het NOOIT meer doen, pediatrie in Belgie...slaaf van de gezondheidszorg...zoals de huisartsen...
Beste groeten, graag discreet.

Die solo artsen die zo hard werken, hebben geen burn out! Ik was ook solo arts met 3 kinderen van wie één zwaar gehandicapt.
Ik had gelukkig een zeer begripvolle man die in het onderwijs was, maar wel elke dag van Antwerpen naar Brussel pendelde. En ondanks dat hadden wij een bevredigend sociaal leven. Geen van mijn dochters wou geneeskunde studeren, "omdat mama te hard moest werken"!
Nu heeft mijn oudste dochter. een belangrijke functie bij een transportbedrijf, moet regelmatig naar het buitenland en werkt wellicht harder dan die nieuwe generatie huisartsen, zonder burn out!!!
Ik zou niet kunnen werken op de manier waarop de nieuwe generatie dat

Die solo artsen die zo hard werken, hebben geen burn out! Ik was ook solo arts met 3 kinderen van wie één zwaar gehandicapt.
Ik had gelukkig een zeer begripvolle man die in het onderwijs was, maar wel elke dag van Antwerpen naar Brussel pendelde. En ondanks dat hadden wij een bevredigend sociaal leven. Geen van mijn dochters wou geneeskunde studeren, "omdat mama te hard moest werken"!
Nu heeft mijn oudste dochter. een belangrijke functie bij een transportbedrijf, moet regelmatig naar het buitenland en werkt wellicht harder dan die nieuwe generatie huisartsen, zonder burn out!!!
Ik zou niet kunnen werken op de manier waarop de nieuwe generatie dat doet

het is inderdaad zo dat soloartsen meer patienten zien dan collegae,die in groepsverband werken.
ik werk al 32 jaar in de gemeente Willebroek en heb de job al altijd graag gedaan,maar we zijn mentaal en fysiek op
na de coronajaren en de meesten van ons zien het echt niet zitten om te werken tot 67.
Vooropgesteld dat je de pensioenleeftijd mag bereiken,want ook binnen onze kring zijn ons al verschillende collegae ontvallen door ziekte of zijn reeds overleden.
Onze samenleving is enorm veranderd en er wordt van ons veel gevraagd om zaken te registreren,documenten allerlei online in te vullen,fod -formulieren,ellenlange attesten om een eenvoudige rolstoel of parkeerkaart te bekomen,verlenging van medicijnen ,die patienten al jaren dienen te nemen:kortom teveel administratieve rompslomp !
we hebben hierdoor minder tijd om onze patienten goed te onderzoeken en staan onder hoge werkdruk en we werken vaak meer dan 12 uur per dag .Een verpleegkundige delen tussen verschillende praktijken lijkt mij nonsens en echt aan het nemen van een bloedstaal of een ecg-toestel dat zal de werkdruk niet oplossen + wie gaat dit allemaal betalen? De veerman?Onze werkkosten zijn dezelfde en ja wij organiseren ons ook ,maar ik voel mij als soloarts wel in een hoek gezet door overheid en minister en alle gekregen commentaar aan het adres van de soloarts is bij mij ook hard aangekomen.TOEKOMST IS SAMENWERKEN TUSSEN GROEPSPRAKTIJKEN EN SOLOARTSEN en DE JEUGD KAN OOK MEE HIERAAN HELPEN DOOR AL EENS EEN WEEKAVONDWACHT OF WEEKENDWACHTDIENST VAN EEN OUDERE COLLEGA OVER TE NEMEN; helaas moeten de ouderen vandaag instaan voor vervanging van jonge collegae,terwijl het vroeger wel anders was en wij als jonge artsen om den brode extra wachtdiensten deden om aan de bak te kunnen komen in de periode waar er teveel huisartsen waren.Het duurde toen minimum 5 jaar om een patientenbestand op te bouwen,het waren andere tijden.
Jonge huisartsen leggen bijna geen huisbezoeken meer af en zo gaat ook veel van het menselijke aspect van het beroep helaas teloor ! Alles moet NU online-afspraken ,telefoons worden niet meer opgenomen door de artsen zelf ,terwijl dit vroeger wel kon.MI wordt de geneeskunde er niet beter op:het wordt een commercieel gebeuren en de ouderen of mensen die niet goed zijn met al die elektronica moeten maar zo snel mogelijk naar het home;een hele groep van ouderen en mindervaliden wordt behandeld als onmondige kinderen en ze worden vergeten!

Respect moet je afdwingen zowel bij het geven als bij het krijgen !
Duurt het langst.

Ik ben 40 jaar huisarts. Er is inderdaad een korte tijd geweest dat ik mijn patiënten mij met de voornaam liet benoemen. Daar ben ik snel van afgestapt. Want als het te familiar werd en ge gaf ze een vinger, dan namen ze heell uw arm. Dus geb ik de afstand net iets vergroot. Maar ook niet te veel. En dat bleek veel beter. Ik ben nooit de doktoor op de ivoren toren geweest. Ik heb ook nooit een witte schort gedragen en kleedde mij zeer sportief.
Maar ik probeerde toch een zekere autoriteit uit te stralen. Een mix van empatisch gedrag en autoriteit is de beste manier om met je patiënten om te gaan. De patiënten leren zo de grenzen kennen die nodig zijn en ik kreeg zo de kans om goede geneeskunde te doen. Ik durfde zeggen dat hun tijd op was ( zonder chronometer), maar als het nodig was besliste ik zelf om meer tijd te spenderen. Ik heb kwaadwillige patiënten de deur durven wijzen, met hun dossier in de hand en zelfs 3 w in mijn carrière manu militare. Gewoon met “geweld “ de deur uitgezet: trop is te veel en te veel is trop. Ik had op het einde can lijn voltijdse carrière 2400 GMD patiënten, dus het heeft mij zeker geen windeieren gelegd. Ik had mijn praktijk op 1 april doorgegeven, en nu nog steeds hoor ik zoveel mensen klagen over get feit dat ik “ gedeeltelijk” gestopt ben. Ik krijg nog dagelijks telefoons van wanhopige patiënten die mijn opvolger biet kunnen bereiken, of niet tevreden zijn van de aanpak. Op zich doet dat deugd, want dat vewijst dat ik goed bezig was, ook al vindt de Orde van Antwerpen mij een luis in de pels omdat ik mijn patiënten tot op het bot verdedigde en recht voor de raap voor mijn gedachten uitkwam ( tegen de Orde ) die blijkbaar alleen maar brave schaapjes dulden