De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Onlangs was ik geboekt voor een operatie die op het laatste moment werd geannuleerd, letterlijk” zo zegt dr. John Launer in de BMJ.
“Ik werd opgenomen in het dagziekenhuis, tekende de nodige papieren, wachtte een paar uur op mijn beurt en werd de operatiekamer ingereden. Pas toen werd alles afgeblazen. Uit dit verslag zou u kunnen opmaken dat de arts waarschijnlijk was weggeroepen voor een spoedgeval omdat artsen staakten, of dat er op het laatste moment een technische storing was, zoals een defect in de zuurstoftoevoer. Geen van beide was het geval. Als je zowel arts als patiënt bent, zijn de zaken zelden zo eenvoudig. Wat er gebeurde was dat de consulent van gedachten veranderde.
Ik zal u niet vervelen met onnodige details. In wezen was ik geboekt voor een revisie van een cardiovasculaire procedure die in een ander ziekenhuis was uitgevoerd. Ik had dit besproken met de eerste specialist en mijn nieuwe specialist en iedereen was het erover eens dat ik dit nodig had. De nieuwe arts waarschuwde me in zijn kliniek, en die ochtend nog een keer, dat de revisie wel eens lastig of langdurig zou kunnen zijn. Pas toen ik op de tafel lag maar nog niet verdoofd was - ik zou onder plaatselijke verdoving gaan, niet onder algehele narcose - bestudeerde hij de beelden van mijn vorige operatie nog een keer en besloot hij dat de kans dat de revisie zou slagen te klein was. Meer in het bijzonder realiseerde hij zich dat een andere vorm van revisie, uitgevoerd door een andere specialist op een ander tijdstip, meer kans zou hebben op het gewenste resultaat. Hij vroeg me om van de tafel af te komen, liet me de beelden zien, legde zijn redenering uit en stuurde me terug naar de dagzaal.
Sindsdien heb ik dit verhaal aan veel vrienden verteld. Bijna alle niet-medische vrienden waren verbijsterd. Ze hadden het over de verspilling van NHS-middelen, over het feit dat het oorspronkelijke ziekenhuis de foto's niet op tijd had opgestuurd (ze kwamen te laat) of over het feit dat mijn nieuwe arts ze niet in een eerder stadium had opgevraagd en onderzocht. Sommige vrienden waren ook bezorgd over de vermoedelijke emotionele impact van deze gebeurtenissen op mij als patiënt en op mijn familie.
De meeste van mijn medische vrienden reageerden daarentegen heel anders. Ze waren zich bewust van de belachelijke tijdsdruk waaronder de meeste artsen werken. Ze waren onder de indruk van het vermogen van mijn chirurg om te stoppen, na te denken en een team van acht mensen, waaronder verpleegkundigen en radiologen, terug te roepen in plaats van automatisch door te gaan.
Ik moet zeggen dat ik het grotendeels eens ben met degenen die de beslissing van de consulent bewonderen. Op mijn professionele dagen, in tegenstelling tot mijn dagen als patiënt, besteed ik veel tijd aan het aanleren van wat het betekent om een reflectieve behandelaar te zijn. Zonder onnodig vleiend te willen zijn, kan ik moeilijk een beter voorbeeld bedenken dan de bereidheid van deze man om op de pauzeknop te drukken toen ik al op de operatietafel lag.”
Meer lezen
