Als je 45 jaren voltijds gewerkt heb, krijg je automatisch uw "volledig" pensioen en mag je onbeperkt verder werken, maar liefst in een groepspraktijk.
Als je na uw 65j nog wil werken als solo-arts is dat praktisch onmogelijk geworden door al die administratieve verplichtingen, die een flink deel van uw tijd in beslag nemen.
Het is en blijft een intellectuele uitdaging om bij te blijven, maar het is ook zo verrijkend om als praktijkopleider continu met jonge artsen- al of niet in opleiding - in contact te blijven.

maar de 500.000 "langdurig zieken" zouden misschien ook eens grondig geëvalueerd worden op hun verdienvermogen.(zoals vroeger door de (afgeschafte gewestelijke commissies van de Geneeskundige Raad voor Invaliditeit).
dan moet men niet tot 73 (67) werken om de balans in evenwicht te houden.

Ik kan dit standpunt enkel beamen.
Wie op 50 nog kerngezond is,
kan dat gemiddeld volhouden tot 73.

Tenminste, als men aan MCI en soortgenoten voorbijgaat.

En toch geen hypertensie krijgt.

kan er geen stop gezet worden op de " waldorf en statler " uitspraken ?
huisartsen hebben te veel werk ,huisartsen kunnen het werk niet meer aan , huisartsen stappen uit het beroep .............
zelfs wie zich goed voelt in het beroep begint te geloven dat hij of zij niet meer normaal zijn !!!

Dat zegt LifeMe al sedert 2018.
www.lifeMe.be

Heel erg groot gelijk. Daarenboven is dit meer en meer een algemeen maatschappelijk aanwezig fenomeen, met ook buiten het artsenberoep en zelfs buiten professionele omstandigheden, een complete vervaging van de aard van relaties. Wie zijn vrienden, wie zijn kennissen, wie zijn werkrelaties, wie zijn de chefs, .... Iemand die in een gezelschap of op een werkvloer voor het eerst binnenkomt, heeft 4 keer meer tijd nodig om de juiste relaties en posities van de verschillende personen in het gezelschap, op deze werkvloer uit te zoeken dan vroeger, een proces dat veel energie vraagt en genante, zoniet vernederende misverstanden kan doen rijzen, en dit in de eerste plaats voor vrouwen in leidinggevende posities.
Hiermee pleit ik zeker niet voor het opnieuw invoeren van zeer hiërarchische afscheidingen tussen mensen, maar wat meer duidelijkheid is zeker welkom, en het zou een stuk van de hypocrisie uit zgn. 'ge zijt mijn vriend' verhoudingen weghalen, want als puntje bij paaltje komt gaat "Jan" of "Marie", de chef, zich niet generen om "Lowie"'s of "Daisy"'s bonus achterwege te laten bij onvoldoende prestaties. Als er dan geen pseudo-vriendschapshouding, maar het gevoel van een normale, gestructureerde werkrelatie bestaat, genereert dat veel minder teleurstelling en agressiviteit. En zeker in de geneeskunde heeft de patiënt het echt niet nodig en is het, ook in opleidingen, waar het heel sterk wordt gepusht, een compleet fout gepercipieerd idee dat de patiënt het gevoel zou moeten hebben dat de arts zijn/haar vriend is. Integendeel, een goede vertrouwensrelatie, gesteund op uitleg en delen van kennis, vraagt zelfs enige hiërarchie, en dit om het juiste evenwicht tussen betrokkenheid, vertrouwen én objective zorgrelatie te creëren, en dit in beide richtingen.
Het meest perverse van deze voornamen"cultuur" is de denigrerende manier waarop deze wordt gebruikt in de ouderenzorg, waar Jeanninneke of Franske toch effe haar/zijn poepeke moet opheffen" om de steek onder haar/hem in te krijgen, en het respect voor wie die dame/heer ooit geweest zijn, helemaal verdwijnt.